Οι διαδικτυακοί μου φίλοι

Πολλές είναι οι φορές που οι διαδικτυακοί μου φίλοι με συγκινούν. Με τις εκδηλώσεις τους, την αγάπη τους, την εμπιστοσύνη τους, το ενδιαφέρον, και όλα αληθινά, χωρίς κανένα κέρδος, χωρίς υστεροβουλία.

 

Στα blogs συζητάμε τόσο πολύ για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα γύρω μας, πως όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει, για το πόσο χάλια είναι οι άνθρωποι και δεν καταλαβαίνουν, και δεν λένε να κάνουν κάτι.

 

Κι όμως, απορώ, πώς γίνεται όσοι συναντώ εδώ, οι περισσότεροι τουλάχιστον, να είναι τόσο αξιόλογοι, ευαίσθητοι, διορατικοί, αποφασισμένοι, ανήσυχοι;

 

Και όλοι αυτοί οι αόρατοι διαδικτυακοί φίλοι, υπάρχουν κάπου εκεί έξω, με σάρκα και οστά. Είμαστε εμείς εκεί έξω, οι ίδιοι, που συναντιόμαστε χωρίς να το ξέρουμε σε πορείες και κινητοποιήσεις.

 

Είμαστε πολλοί χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Είμαστε όλοι μαζί και νομίζουμε πως είμαστε μόνοι.

 

Κι όμως, το διαδίκτυο μπορεί να μας αποδείξει το αντίθετο. Αυτό το ψυχρό, απρόσωπο μέσο, τόσο καιρό κάτι προσπαθεί να μας πει και δεν το ακούμε.

 

Μήπως έχουμε μια δύναμη που δεν γνωρίζουμε; Μήπως είμαστε περισσότεροι απ' όσοι νομίζουμε; Μήπως είμαστε πιο έτοιμοι απ' όσο πιστεύουμε;

 

Παρακολουθώ λίγα χρόνια το διαδίκτυο και βλέπω τόση ποιότητα, ένα τέτοιο τεράστιο χάσμα με όλο το σκουπίδι των επίσημων media!

 

Μήπως αξίζουμε περισσότερο απ' όσο θέλουν να μας επιτρέψουν να πιστεύουμε; Μήπως η ελληνική κοινωνία κρύβει έναν τεράστιο και ανεκτίμητο θησαυρό που παλεύουν με νύχια και με δόντια να θάψουν και να αφανίσουν κάτω από σωρό σκουπιδιών;

 

Εδώ μέσα ανθίζουν απέραντοι κήποι με λουλούδια και η τηλεόραση εξακολουθεί να κατασκευάζει επίμονα και μονότονα μια κόλαση. Επίμονα και μονότονα, με όλες τις δυνατές παραλλαγές, να δείχνει εκείνο που θέλει να γίνουμε: ένα σάπιο σαρκίο.

 

Τι θα συνέβαινε άραγε μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες αν έπαυαν να εκπέμπουν τα μεγάλα και γνωστά κανάλια; Τι θα συνέβαινε αν τη θέση των πληρωμένων δημοσιογράφων και θλιβερών δημοσιογραφίσκων, έπαιρναν οι ελεύθεροι bloggers; Ο κόσμος γύρω μας θα συνέχιζε να είναι ο ίδιος; Οι άνθρωποι θα συνέχιζαν να σκέφτονται τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο; Θα συνέχιζαν να ζουν όπως τώρα, χωρίς όνειρα, χωρίς οραματισμούς; Θα εξακολουθούσε η ελληνική κοινωνία σε αυτόν τον ατέρμονο, απότομο γκρεμό που κατρακυλά;

 

Αν όσα γράφουμε και όσα σχολιάζουμε εμείς εδώ, κάθε μέρα και κάθε νύχτα, με ψυχή, με μεράκι, με αλήθεια, ήταν κτήμα αυτής της κοινωνίας και κομμάτι της καθημερινής της πραγματικότητας, στην ίδια ποσότητα με την οποία είναι σήμερα κτήμα της τα χυδαία πρωινομεσημεριανάδικα, τα υπαγορευμένα δελτία ειδήσεων, τα φτηνοσήριαλ, τι θα συνέβαινε άραγε σε αυτή τη χώρα μέσα σε λίγες μόνο ημέρες;

 

Αν είχαμε το λόγο στ' αλήθεια, εμείς και μόνο εμείς, εμείς που δεν πληρωνόμαστε για να λέμε ότι μας ψυθιρίζουν στ' αυτί, αλλά μεταδίδουμε μόνο τον παλμό της καρδιάς και τους χτύπους του μυαλού μας, πόσο θα άλλαζε η εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο, για το παρελθόν, το παρόν και το μελλον μας; Και τότε πόσο θα άλλαζε και αυτό που θέλουμε για τις ζωές μας; Και αυτό που κάνουμε για να το φθάσουμε;

 

Πόση ζωντάνια και πνοή και φρέσκος αέρας θα μεταδιδόταν από άκρη σε άκρη σε τούτη την κυνηγημένη χώρα, σε τούτο τον πονεμένο τόπο, σε αυτούς τους ρημαγμένους ανθρώπους;

 

Και θα υπήρχε τότε άραγε χώρος για χρυσαυγίτες, για αδώνιδες και βορίδιδες, για ψευτιές και υποκρισίες;

 

Πόσο πολύ ο κυρίαρχος λόγος και οι κυρίαρχες εικόνες αναπαράγουν και αυγαταίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο πολύ το κάθε τι γίνεται αυτό που του λες πως είναι; Αυτοεκπληρούμενη προφητεία!

 

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, γιατί να μας λένε κάθε μέρα από τις ειδήσεις όλα αυτά τα ίδια αναμασημένα για τα μέτρα. Είναι ένα είδος τρομοκρατίας; Θέλουν να μας πείσουν πως δεν γίνεται αλλιώς; Σε τι χρησιμεύει όλος αυτός ο βομβαρδισμός με αρνητικές ειδήσεις και εικόνες, με τα γεγονότα που κατασκευάζει η χρυσή αυγή σε θέατρα και γειτονιές; Οι ατέλειωτες δήθεν συζητήσεις στα παράθυρα και τα πάνελ με τα ίδια φαιδρά πρόσωπα;

 

Κατασκευάζουν έναν αρνητικό κόσμο, έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει τίποτα φωτεινό, καμιά χαραμάδα διαφυγής, έναν κλοιό που μας σφίγγει πνευματικά και ψυχικά, μια παγίδα, ένα αδιέξοδο.

 

Κι όμως, υπάρχει ένας άλλος, πραγματικός, αυθεντικός κόσμος, εδώ και τώρα, απτός, με σάρκα και οστά. Είμαστε εμείς και οι σκέψεις και τα όνειρά μας και τα συναισθήματά μας, χωρίς φίλτρο λογοκρισίας, χωρίς έλεγχο εγκυρότητας.

 

Εξαπλώνουν έναν ιό στην κοινωνία, έχουν τα μέσα για να το κάνουν. Έναν ιό που μολύνει και διαβρώνει τα πάντα και κυρίως τις ανθρώπινες σκέψεις και ψυχές, που είναι ευάλωτες.

 

Εμείς εδώ, στο διαδίκτυο - χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να το νιώσω, να το καταλάβω - είμαστε ένα κάστρο που προστατεύει πολύτιμα για την κοινωνία αγαθά. Ένα θησαυροφυλάκιο σπόρων ιδεών, γνώσεων, πληροφοριών, εικόνων, συναισθημάτων.

 

Ίσως όμως δεν έχουμε συνείδηση αυτού. Όταν αποκτήσουμε τη συνείδησή του, τότε θα είμαστε πιο δυνατοί και τότε θα εξαπλωθούμε. Κυρίως δεν έχουμε συνείδηση οτι είμαστε μαζί, όλοι εμείς μαζί, και όχι μονάδες παραταγμένες στη σειρά.

 

Και δεν είμαστε μαζί μόνο με την ιδιότητά μας ως bloggers ή και σχολιαστές. Δεν είμαστε μαζί μόνο ως αλληλέγγυοι. Δεν είμαστε μαζί μόνο ως χρήστες του ίδιου μέσου. Δεν είμαστε μαζί μόνο ως κοινωνοί των ίδιων πληροφοριών.

 

Είμαστε μαζί γιατί μοιάζουμε. Είμαστε μαζί γιατί ξεχωρίζουμε από τα σκουπίδια. Είμαστε μαζί γιατί κρατάμε ο καθένας από ένα εργαλείο και από μια πέτρα για να οικοδομήσουμε τον ίδιο όμορφο κόσμο. Και έχουμε ξεκινήσει άλλωστε να το κάνουμε.

 

Μετά από τόσο καιρό, αισθάνομαι τόσο κοντά με όλους τους διαδικτυακούς φίλους και συνοδοιπόρους, αισθάνομαι πόσο πολύ έχουμε τις ίδιες αγωνίες, με όλο τον πλούτο των παραλλαγών τους.

 

Είμαστε μια κρυμμένη βόμβα φωτός στο σκοτεινό δάσος που υψώνουν γύρω μας με μανία. Μια βόμβα που δεν θα αργήσει η μέρα που θα εκραγεί.

 

πηγή: Κεράσια και κρίνοι