Η «θεωρία των άκρων»: Τι είναι; Ισχύει; (μέρος 1ο)

  Στις 11.09.12, το κεντρικό άρθρο-σχόλιο της εφημερίδας "Καθημερινή" (εικ. 2), αναφέρεται σε "ακροαριστερά και ακροδεξιά τάγματα εφόδου" που αλληλοσυμπληρώμενα έφεραν "τη χώρα να κατρακυλάει σε έναν κατήφορο ανεξέλεγκτης βίας". Πώς ακριβώς όμως ταυτίζεται η διαμαρτυρία ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή που σχεδιάζεται στις Σκουριές Χαλκιδικής, με το κυνήγι και τα μαχαιρώματα αλλοδαπών μεταναστών;

Εκείνες τις μέρες, όλως τυχαίως, δημοσιεύτηκε σειρά αντίστοιχων άρθρων από γνωστούς δημοσιολόγους, όπως των: Στέφανου Κασιμάτη (εδώ & εδώ), Γιάννη Πρετεντέρη (εδώ & εδώ), Νίκου Μπίστη και (φυσικά...) Πάσχου Μανδραβέλη. Όλα συνέτειναν ομοιοτρόπως στην ταύτιση και αλληλοτροφοδότηση της "βίας των άκρων", ενώ τα πιο χαρακτηριστικά εξ αυτών έφεραν τίτλους όπως: «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» και «Χρυσή ευκαιρία».

Ποιά είναι, λοιπόν, η «θεωρία των άκρων»; Έχει ερμηνευτική-κοινωνική ισχύ η συγκεκριμένη θεωρία; Γιατί προπαγανδίζεται συστηματικά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ; Είναι σύγχρονη ή έχει ιστορικές κοινωνικοπολιτικές ρίζες;

  (Σημείωση - πρόλογος): «Πρώτα-πρώτα, κύριε Κασιμάτη, το να ευχαριστεί κανείς άτομα ή ομάδες για τη βία που ασκούν δεν μπορεί να σταθεί ούτε ως ρητορικό σχήμα - κι εσείς στην προκειμένη περίπτωση γράφετε αυτολεξεί "σοβαρολογώ απολύτως". Και δεν μπορεί να σταθεί όχι γιατί είναι υπερβολικό ή άκομψο, αλλά γιατί είναι βαθιά προσβλητικό απέναντι στα θύματα αυτής της βίας, την οποία εσείς απ' ό,τι φαίνεται αντιλαμβάνεστε μόνο συμβολικά, ως ευκαιρία δηλαδή για διόρθωση λαθών δεκαετιών, ενώ τα ίδια την ένιωσαν στο πετσί τους». [ gazakas.wordpress.com ]

Ποιά είναι η «θεωρία των άκρων»;

  «Δεν είναι καινοφανής η θεωρία πως τα άκρα ταυτίζονται διότι οι όμοιες πρακτικές τους ακυρώνουν τις αντίθετες ιδεολογικές αφετηρίες. (…) Σύμφωνα με την τελευταία εκδοχή, οι κακές πρακτικές του ενός άκρου, της Αριστεράς, ευθύνονται για την άνοδο του άλλου, της Ακροδεξιάς. Με άλλα λόγια λοιπόν, θεωρείται απλό άκρο το νεοναζιστικό μόρφωμα με τα τάγματα εφόδου, τη βία, τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, ομοφυλοφίλων, μειονοτικών ρομά και μαχαίρια. Απλό άκρο μια δύναμη εκτός συνταγματικού τόξου, με παραστρατιωτικό σκέλος, μεταγραφές στελεχών από το ποινικό περιθώριο και αρχηγό που δηλώνει ότι νιώθει αηδία που βρίσκεται στη Βουλή.

Στο άλλο άκρο η ίδια θεωρία συγκαταλέγει ατάκτως αποδοκιμασίες και ρίψεις γιαουρτιών, συνδικαλιστικές πρακτικές θεμιτές ή αθέμιτες, κουκουλοφόρους «αναρχομπάχαλους» και εραστές του ένοπλου αντάρτικου πόλεων. Όλα ένας χυλός, χωρίς καν διαβάθμιση από τις πρακτικές αμφίβολης αισθητικής και πολιτικής ορθότητας ως τις πράξεις δολοφονικής βίας. Οτιδήποτε, αρκεί ο πολιτικός αντίπαλος να χρεωθεί τον νεοναζισμό κι έτσι να απονομιμοποιηθεί.

Η θεωρία των δύο άκρων παρουσιάζει πολλές αναλογίες με το «μαζί τα φάγαμε»: αφού η εμπλοκή των πολλών στο ρουσφέτι και τη φοροδιαφυγή είναι ίσης βαρύτητας ατόπημα με την πολιτική ευθύνη των λίγων για τα πελατειακά δίκτυα και τη διαφθορά, τότε γιατί η άρνηση πληρωμής διοδίων και η μικροανομία των πολλών να μην είναι ισοδύναμες με την οργανωμένη φονική βία των ταγμάτων εφόδου; Κατεξοχήν φανατικοί διακινητές αυτών των σοφισμάτων είναι οι θιασώτες του διπολικού παιγνίου». [ Κωστής Παπαϊωάννου ]

«(…) Το ένα άκρο (το αριστερό), ενώ οριζόταν στην αρχή αυστηρά στις παλιές ένοπλες αριστερές οργανώσεις, πέρασε σιγά σιγά στις οργανώσεις των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, ξεχείλωσε προς τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ακούμπησε τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα έφτασε να ταυτίζεται -χωρίς επιτυχία πλέον- με την αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθήθηκε δηλαδή μια απολύτως διασταλτική λογική στην περιχαράκωση αυτού του άκρου. Αντίθετα, σε ό,τι αφορά το άλλο άκρο (το δεξιό), παρατηρείται η όλο και μεγαλύτερη συσταλτική λογική. Από τους ακραίους δεξιούς, χουντικούς, βασιλικούς και φασίστες περάσαν στην ακροδεξιά, μετά περιοριστήκαν στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή, τώρα μόνο στη Χρυσή Αυγή και αύριο αποκλειστικά στις «ανώνυμες» ομάδες ρατσιστών μαχαιροβγαλτών». [ Άντα Ψαρρά ]

  «Όταν ένας αρθρογράφος υποστηρίζει πως η Χρυσή Αυγή «κακώς εγκληματεί, αλλά…», η απάντηση είναι μόνο μία: δεν έχει «αλλά»! Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ακολουθείται σε πλειάδα άρθρων από σχόλια όπως «οι αιτίες είναι η παράνομη μετανάστευση, η διάσπαρτη εγκληματικότητα και η διάχυτη ανομία (…) Ενώ τα αριστερά κόμματα στρουθοκαμήλιζαν στις ιδεοληψίες τους, η Χρυσή Αυγή έκανε ακτιβισμό» (Λυγερός) ή «Αυτό που θρέφει τον φασισμό είναι ο τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές θέσεις. Ποιος θυμάται τους προπηλακισμούς των βουλευτών τον πρώτο καιρό της "αγανάκτησης"; Τις "αντισυγκεντρώσεις" στο ΠΑΣΟΚ που έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν νομιμοποιείται η έστω χαμηλής έντασης πολιτική βία, στη συνείδηση των ανθρώπων νομιμοποιείται κάθε βία. (…) Ας μην τους κακίζουμε - έτσι έμαθαν. Διδάχθηκαν ότι νόμος είναι το δικό τους δίκιο» (Πάσχος Μακιαβέλης).

Καταλήγουμε στο ιστορικών διαστάσεων έμεσμα του Στ. Κασιμάτη που τόλμησε να ευχαριστήσει τη Χρυσή Αυγή γιατί μας αποκάλυψε ότι το πρόβλημα της μεταπολίτευσης είναι η Αριστερά που χαλάει τα μάρμαρα του Συντάγματος, συνεπώς (εδώ όποιος διαβάζει προσεκτικά ανατριχιάζει) «το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου». [ Κωνσταντίνος Πουλής ]

Μπορεί να ισχύει η συγκεκριμένη θεωρία;

  «Παρότι δεν διευκρίνισε αν η εξίσωση ισχύει και στην περίπτωση που η τραγουδίστρια δεν είναι αριστερή ή ο φουσκωτός φοράει παρδαλά ρούχα, η θεωρία του είναι, νομίζω, σαφής: Κάθε παρανομία είναι εξίσου καταδικαστέα και κάνει το ίδιο ακριβώς κακό στην κοινωνία μας. Τι ωραία που θα ήταν τα πράγματα αν οι ισχυροί του κόσμου συμμερίζονταν τις απόψεις του καλού δημοσιογράφου! Αν γινόταν αυτό, οι διάφοροι νομοθέτες θα έπαυαν να στύβουν το κεφάλι τους για να βρουν διαφορετικές ποινές για διαφορετικά αδικήματα. (…) Μπορώ όμως να βρω διάφορες περιπτώσεις όπου η βία είναι αν όχι δικαιολογημένη, τουλάχιστο λιγότερο κατακριτέα από άλλες. Την παράξενη αυτή άποψη την έχουν εκτός από εμένα και οι νομοθέτες, οι οποίοι έχουν την μυστήρια τάση να βρίσκουν διάφορα επιβαρυντικά ή ελαφρυντικά στοιχεία κατά περίπτωση».
[ farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr ] (Διαβάστε αναλυτικό σχετικό άρθρο στο tvxs.gr.)

«(…) Ο κυρίαρχος «αντιλαϊκιστικός» λόγος με ευκολία καταδικάζει τις «πρακτικές των άκρων» αλλά παραβλέπει πως η «πολιτική του κέντρου» κυρίως τροφοδότησε το αντισυστημικό περιθώριο. Ξεχνά το επίσημο άλλοθι που δόθηκε στην Ακροδεξιά, όταν εθνικιστές και αντισημίτες έκρυψαν το τσεκούρι, φόρεσαν το κουστούμι της συναινετικής υπευθυνότητας και μπήκαν στο σαλόνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ξεχνά πως η διακομματική προσχώρηση στην ξενοφοβική ατζέντα – θυμηθείτε τον πολιτικό κανιβαλισμό του κ. Λοβέρδου με τις οροθετικές ιερόδουλες - μετατόπισε ολόκληρο τον άξονα της πολιτικής αντιπαρέθεσης προς τα (ακρο)δεξιά». [ Κωστής Παπαϊωάννου ]

Επιχείρημα πρώτο: «Τη βία τη νομιμοποίησε η Αριστερά». Το μόνο πρόσφατο παράδειγμα φονικής βίας που άσκησε ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου αλλά τη χρεώθηκε συλλήβδην η Αριστερά ήταν η "Marfin". Πρώτ’ απ’ όλα, ας εφαρμόσουμε την κριτική μας στην πλευρά μας:

όταν κανείς λέει πως κακώς κάηκαν τρεις άνθρωποι α) αλλά ο Βγενόπουλος τους είχε υποχρεώσει να δουλεύουν, β) αλλά ήταν κλειστή η έξοδος κινδύνου και δεν υπήρχε πιστοποιητικό πυρασφάλειας, γ) αλλά κι αυτοί γιατί δέχτηκαν να δουλέψουν αντί να απεργούν, και δεν ξέρω τι άλλο, απαντούμε: δεν έχει «αλλά»! Υπήρξαν ομάδες από τον αντεξουσιαστικό χώρο που είπαν ακριβώς αυτό, χωρίς μισόλογα. (...)

Επιχείρημα δεύτερο: «φταίει η ανομία που καλλιέργησε η Αριστερά». Αυτό το επιχείρημα προέρχεται από ανθρώπους που (με ακούραστο πρωταθλητή τον Στάθη Καλύβα της ίδιας εφημερίδας) πιστεύουν ότι στη χώρα του Βουλγαράκη, του Τσουκάτου, της Siemens, του Βατοπεδίου κ.λπ., ανομία είναι να γράφεις στους τοίχους ή να αντιγράφεις στις εξετάσεις (Το παράδειγμα είναι πραγματικό και προέρχεται από άρθρο του Στ. Καλύβα). Να πιστεύεις πως ανομία είναι η αντιγραφή στις εξετάσεις, σε μια χώρα που έχει στείλει στη φυλακή μόνο τον Τσοχατζόπουλο όλα αυτά τα χρόνια, και ας δούμε για πόσο, σημαίνει ότι συγκαλύπτεις τα εγκλήματα των αφεντικών σου, προσπαθώντας να εστιάσεις σε σχολικές αταξίες». [ Κωνσταντίνος Πουλής ]

«Αν προκρίνουμε το γιαούρτωμα ως ισόρροπο της ρατσιστικής, δολοφονικής βίας της Χρυσής Αυγής, αν θέσουμε τους βασανιστές των ΜΑΤ υπό την αίρεση της φαρσικής δράσης των μπάχαλων, αν αγνοήσουμε τη λέξη «πολιτική» στην «πολιτική βία» και αρνηθούμε να στοχαστούμε ποια είναι αυτή η πολιτική, αν καταδικάσουμε τη βία «από όπου και αν προέρχεται», τότε προδίδουμε τους πολιτικούς μας προγόνους, ασελγούμε πάνω στην ιστορία των πολιτευμάτων μας, θυσιάζουμε την πίστη μας στη δημοκρατία – γιατί; Για να ρίξουμε μια ξώφαλτση στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει όνομα για ανθρώπους σαν εμάς: ηλίθιοι». [ Αυγουστίνος Ζενάκος ]
«Δεν πιστεύω λοιπόν ότι στην πραγματικότητα η αριστερή βία οδήγησε με τον οποιονδήποτε τρόπο στην ανάδυση της Ακρας Δεξιάς. Οργανώσεις όπως η γερμανική NSDAP στο παρελθόν ή η Χρυσή Αυγή σήμερα, αναφέρονται ξανά και ξανά στον κομμουνισμό επειδή δεν έχουν κανένα σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης και επειδή έλκονται από τη βία και χρειάζονται προφάσεις για να τη χρησιμοποιήσουν. Ο Εμφύλιος Πόλεμος απασχολεί τη Χρυσή Αυγή και τους οπαδούς της όχι επειδή ξέρουν πολλά γι' αυτόν αλλά επειδή παρέχει μάρτυρες και αναμοχλεύει πάθη». [ Μαρκ Μαζάουερ ]

Διαβάστε επίσης ένα άρθρο και μία συνέντευξητου καθηγητή Ιστορίας, Αντώνη Λιάκου.

[Πολύ σύντομα και το δεύτερο μέρος...]

πηγή: Αξιοπρέπεια και Αντοχή