του Φοίβου Σταύρου Μακρίδη*
Μας είναι οικεία η εικόνα του παλιού πειρατή, που έχει συγκεντρωμένους τους θησαυρούς και τα λάφυρά του σε απομονωμένα νησιά, κρυμμένους σε σημεία που μόνο ο ίδιος γνωρίζει και θυμάται μέσω κωδικοποιημένων χαρτών. Η εικόνα του πειρατή κι οι θρύλοι γύρω από τη φιγούρα του εκπέμπουν μια γοητεία. Είναι αντισυμβατικός και ζει ελεύθερος, κυνηγημένος από όλες τις δυναστείες του κόσμου. Λεηλατεί πλούσια εμπορεύματα και βασιλικά καράβια και καταφέρνει να συγκεντρώσει έναν αμύθητο πλούτο σε διάφορα «νησιά των θησαυρών».
Τα σύγχρονα «νησιά των θησαυρών», όμως, έχουν ελάχιστα κοινά με τα παλιά. Μάλιστα, δεν πρόκειται αποκλειστικά για νησιά, μιας και φορολογικός παράδεισος θεωρείται μια χώρα ή μια περιοχή που προσφέρει συγκεκριμένες υπηρεσίες στους κεφαλαιούχους, για να την προτιμήσουν, προκειμένου να γλιτώσουν τους εγχώριους φόρους της πατρίδας τους. Χώρες όπως η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, θεωρούνται κι αυτές φορολογικοί παράδεισοι, όπως και οι Μπαχάμες, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, τα Νησιά Κέιμαν κ.ά.
Οι σύγχρονοι «πειρατές» δε θυμίζουν καθόλου την παραπάνω ωραιοποιημένη εικόνα των παλιών πειρατών. Δεν είναι οι αντισυμβατικοί κι οι κυνηγημένοι από το καθεστώς – είναι οι ίδιοι το καθεστώς! Στους φορολογικούς παραδείσους θα βρούμε να διατηρούν λογαριασμούς και να κρύβουν τα κεφάλαιά τους πολυεθνικές εταιρείες και οι θυγατρικές τους, υψηλόβαθμα στελέχη, τράπεζες και τραπεζίτες, πολιτικοί και υπουργοί ισχυρών και ανίσχυρων χωρών, δημοκρατικών και δικτατορικών καθεστώτων, γραφειοκρατικά στελέχη κ.λπ. Είναι δηλαδή η οικονομική και πολιτική ελίτ του πλανήτη.
