[για την ομοσπονδιοποίηση αναρχικών ομάδων του ελλαδικού χώρου]
Μερικές
σκέψεις απ’ το ονειρολόγιο. Δεν ήθελα να γράψω κάτι μέχρι να προκύψουν
νέα δεδομένα, αυτό που συμβαίνει όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια, καλεί
τον καθένα μας να πάρει θέση. Απέναντι σε εικόνες καθημερινού φασιστικού
παραληρηματικού λόγου στα δελτία των 9 και εγκλήματα των ναζί που
στέλνουν κόσμο στα νοσοκομεία, πολιορκία και ματαίωση θεατρικών
παραστάσεων από τη χρυσή αυγή και τους οπαδούς της, ανάδυση φασιστικών
και ρατσιστικών ιδεών σε μια δεξαμενή που εκτρέφουν οι νεοναζί και
έκφραση του φασισμού στην πιο καθαρή πολιτική μορφή του, τώρα που το
σύστημα δεν παρέχει τα απαραίτητα εχέγγυα ώστε να τον διαλύσει στις ήδη
υπάρχουσες δομές του. Απέναντι σε εικόνες μιας γενικευμένης συστημικής
βίας αλλά και αυξανόμενης ανέχειας που σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη
των πιο αισιόδοξων, εικόνες ενός κράτους που τσακίζει όποιον το
αμφισβητεί, όποιον αποδομεί τη «νομιμότητα» μιας τέτοιας ζωής. Είδαμε
φυλακίσεις και εξευτελισμούς οροθετικών θυμάτων trafficking, ξυλοδαρμούς
και τρομοκρατία των κατοίκων στις σκουριές για τα μεταλλεία χρυσού,
άγριους βασανισμούς ανθρώπων που συμμετείχαν σε αντιφασιστική μοτοπορεία
στα κολαστήρια της γαδα, κυνηγητό, καταστολή και συλλήψεις σε όσους
πήγαν να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.. Μαζί με αυτά, αγώνας
για αξιοπρέπεια κόντρα σε ένα σύστημα που προσπαθεί να σβήσει τη λέξη
από τη συλλογική μνήμη.
Ενώ σκέφτομαι
τα παραπάνω, περνώντας έξω από ένα σχολείο βλέπω πιτσιρίκια να
δουλεύουν το αλφάδι: “έλληνες και ξένοι, μαθητές ερωτευμένοι”. Για
κάμποση ώρα το χαμόγελο έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου, σας την έφερα,
υπάρχει ελπίδα..
Οι παραπάνω
εικόνες λοιπόν αποτελούν στιγμιότυπα ανάγνωσης του πολιτικού σκηνικού
των τελευταίων μηνών. Από τη μία η φασιστική απειλή, που μπορεί να
διαλυθεί μόνο εάν υπάρξει μια αντίπαλη δύναμη ικανή να την πολεμήσει
κοινωνικά και φυσικά, κι από την άλλη μια ρευστή πολιτική κατάσταση, με
τους εκφραστές του συστήματος να δοκιμάζουν τα όρια της κοινωνίας,
κάνοντας όμως έτσι μια κοινωνική εξέγερση το επόμενο διάστημα πιο πιθανή
από ποτέ. Ως προς τα παραπάνω σημεία ανάλυσης, ο
αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος καλείται να αναβαθμίσει και τη φυσική
συγκρότηση του μέσα από αυτοοργανωμένες αντιιεραρχικές δομές, και το
μήνυμα που καλείται να επικοινωνήσει, ως ένα ή περισσότερα εναλλακτικά
προγράμματα αναδημιουργίας της κοινωνίας σε βάσεις ισότητας και
αλληλεγγύης. Ο χρόνος λοιπόν στον οποίο καλούμαστε πλέον να προτείνουμε
πράγματα, να τα υποβάλλουμε σε κριτική στις συλλογικές πολιτικές
διεργασίες στις οποίες συμμετέχουμε, να αποφασίσουμε και να υλοποιήσουμε
συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες είναι ελάχιστος, λαμβάνοντας υπ’
όψιν ότι σε μια κοινωνική εξέγερση ο καθένας θα χρησιμοποιήσει τα όλα τα
μέσα και την προετοιμασία που διαθέτει μέχρι εκείνη τη στιγμή σε
πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σίγουρα όμως
υπάρχουν και θετικά σημεία. Υπάρχουν και ξεφυτρώνουν συνεχώς ομάδες,
στέκια και πρωτοβουλίες που προσδιορίζονται ελευθεριακά, χωρίς όμως
πολλές από αυτές να έχουν απαντήσει στο ερώτημα του εάν έχουν πολιτικά ή
κοινωνικά χαρακτηριστικά, η εάν αντιλαμβάνονται τέτοιου τύπου
διαφοροποιήσεις. Επίσης, η περιορισμένη απεύθυνση τους και η πεπερασμένη
δυναμική της δράσης τους αδυνατεί από μόνη της να υποστηρίξει έμπρακτα
τον προταγματικό τους λόγο στην κατεύθυνση της συνολικής κοινωνικής
απελευθέρωσης, να στηρίξει αντιθεσμίσεις και να προωθήσει την
ανακατάληψη πεδίων της κοινωνικής ζωής, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για πιο
συνολικές απαντήσεις. Η ύπαρξη τους όμως και μόνο είναι αρκετή για να
αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η αυξημένη κινητικότητα διευρύνει το πεδίο
και δημιουργεί νέα δεδομένα.
τάξεις δεν υπάρχουν; κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ή διαταξική σούπα;
Tην έννοια
πολιτική, δεν την χαρίζουμε στην εξουσία. Μορφές πολιτικού και
κοινωνικού αγώνα μπορούν να συνυπάρχουν και να επιτελούν διαφορετικούς
σε κάθε περίπτωση στόχους. Το κομμάτι όμως το οποίο θα μπορούσε να
συλλειτουργήσει σε μια οργάνωση φεντεραλιστικού τύπου για την οποία
γίνεται λόγος σε αυτό το άρθρο, και τα τελικά κύτταρα αυτής, οι
αναρχικές ομάδες και συλλογικότητες θα έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και
ταξική αναφορά. Μιλάμε βέβαια πάντα για μια δομή μέσα στον αναρχικό χώρο
και όχι για την οργάνωση των αναρχικών, μια τέτοια πρόταση που θα
διεκδικούσε την “απόλυτη αλήθεια” για τον εαυτό της θα ήταν παράλογη και
μη πραγματοποιήσιμη. Έτσι, αναγνωρίζοντας την πολυπλοκότητα έκφρασης
των παρακάτω ορισμών στην πραγματική ζωή, εκεί δεν χωρούν όσοι αποσπούν
υπεραξία με υλικούς όρους, όσοι λόγω θέσης διαχειρίζονται συστήματα
παραγωγής προκειμένου να διαφύγουν του ελέγχου της εργατικής τάξης
μόνιμα και οριστικά, γνωρίζοντας ότι ένα μεγάλο μέρος των τεχνικών
συνθηκών της εργασίας είναι ενσωματωμένο πια στις τεχνολογικές υποδομές
και όσων γενικότερα ασκούν διευθυντικά καθήκοντα. Διεξάγεται δηλαδή ένας
σαφέστατα ταξικός αγώνας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι σχέσεις μεταξύ
εργοδοσίας και μισθωτής εργασίας αλλά και διευθυντών – διευθυνόμενων
είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και ότι οι αντίστοιχες θέσεις είναι ταξικά
αντίθετες. Θα ήταν οξύμωρο για παράδειγμα οι υπάλληλοι ενός μαγαζιού,
έστω και μικρού, να βρίσκονταν μαζί με το αφεντικό τους στην ίδια ομάδα ή
στην ίδια οργάνωση που θα μιλούσε για τον ταξικό αγώνα, για την
απελευθέρωση της τάξης μας και για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά. Αυτό
λοιπόν που κάνουν οι πολιτικές ομαδοποιήσεις , βασιζόμενες σε κοινή
ταξική καταγωγή και σε πιο συνολικές συμφωνίες, και αποδεχόμενες
ορισμένες θεμελιακές θέσεις, είναι, πέρα από το να συμμετέχουν στον
κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, να διεξάγουν τον αγώνα και προταγματικά και
να διευρύνουν το οραματικό στοιχείο της επανάστασης. Εκκινώντας από την
ερμηνεία της πραγματικότητας και εμβαθύνοντας πάνω σε αυτή την πρώτη
ύλη παράγουν πολιτικό λόγο και δράση εντός του κεντρικού πολιτικού
πεδίου.
Πλάι στον
πολιτικό αγώνα όμως υπάρχουν και μορφές κοινωνικού αγώνα, που δεν είναι
κατ’ ανάγκη ταξικές, αλλά που μέσα από τις διεκδικήσεις τους αγωνίζονται
στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μορφές κοινωνικού αγώνα
είναι οι δράσεις μιας συνέλευσης γειτονιάς ή κινήσεων ανέργων, η σύνθεση
των οποίων μπορεί να προκύπτει ως κράμα διάφορων υποκειμένων και συχνά
ακόμη και αντιφατικών και ετερόκλητων αντιλήψεων, κάτω από ένα κοινό
στόχο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αποφάσεις που παίρνουν αυτά τα κοινωνικά
πυκνώματα είναι πολιτικά “ουδέτερες”. Σημαίνει όμως ότι αποδεχόμενα τον
διαφορετικό βαθμό αντίληψης της πραγματικότητας και τη διαφορετικότητα
των πολιτικών τοποθετήσεων των ατόμων που τα αποτελούν, επιδιώκουν την
ευρύτερη δυνατή σύνθεση. Μάλλον φαίνεται απίθανο τα υποκείμενα που
συμμετέχουν σε μια συνέλευση γειτονιάς να έχουν ακριβώς την ταξική
τοποθέτηση που περιέγραψα, η πιο απλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει
τον ιδιοκτήτη μαγαζιού – εργοδότη που χρησιμοποίησα ως παράδειγμα να
κατέβει σε μια πορεία εφ’ όσον το θελήσει.
Κάθε
πολιτικός σχηματισμός όμως, μιλώντας βέβαια πάντα για μια αντιιεραρχική
αυτοοργανωμένη ελευθεριακή δομή δεν μπορούσε να υποκαταστήσει ποτέ τη
δράση των κοινωνικών σχηματισμών, και ο πολιτικός αγώνας σίγουρα και με
κανέναν τρόπο δεν μπορεί να διεκδικήσει να αποτελέσει τον φορέα της
κοινωνικής αλλαγής. Η όποια κίνηση λοιπόν δε συνάδει με μια παρανόηση
όσον αφορά τη σημασία των κοινωνικών σχηματισμών, αντίθετα θα πρέπει
συνεχώς να επινοεί τρόπους να συνδιαλέγεται μαζί τους και να συμμετέχει
στην κοινωνική ζωή και την πραγματικότητα, να στηρίζει και να ενισχύει
δράσεις σε μια απελευθερωτική κατεύθυνση. Η απελευθέρωση της κοινωνίας
δηλαδή δεν μπορεί να είναι έργο κάποιου πολιτικού σχηματισμού που θα το
κάνει εξ’ ονόματος της παρά μόνο της ίδιας, έργο των συλλογικών
κοινωνικών μορφωμάτων, των κοινωνικών δομών αγώνα και αντιθέσμισης, και
της αυτοοργάνωσής τους. Ως εκ τούτου και η κοινωνική επανάσταση είναι
έργο ευρύτερων σχηματισμών, όχι κατά ανάγκη καθαρά αναρχικών, ενώ το
ζητούμενο είναι η ευρύτερη δυνατή διάδοση και διάχυση στην κοινωνία
ελευθεριακών προταγμάτων. Ζητούμενο λοιπόν εν τέλει είναι να βρεθεί ο
τρόπος οι παραπάνω ομαδοποιήσεις, παρά τα διακριτά χαρακτηριστικά τους
να δώσουν μαζί τους αγώνες που έρχονται, να δημιουργήσουν πεδία
συνύπαρξης χωρίς να απολέσουν την αυτονομία τους.
Γενικεύοντας,
η αυτοοργάνωση των καταπιεσμένων, οι διαδικασίες ανταλλαγής απόψεων, οι
αποφάσεις και ο συντονισμός της δράσης τους είναι ένα εξαιρετικά
σημαντικό ζήτημα, ίσως το πιο σημαντικό για την ενδυνάμωση των
ελευθεριακών πρακτικών αυτή τη στιγμή, και ειδικά τώρα, που το καθεστώς
επιχειρεί να διασφαλίσει την απομόνωση και το διαχωρισμό ανάμεσα στα
κοινωνικά κομμάτια που κινητοποιούνται, το ερώτημα είναι νομίζω πως
κινούμαστε στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους αγώνες, πως
συλλειτουργούμε μέσα στο κίνημα με ανθρώπους και ομάδες, προωθώντας τη
συνείδηση της ενότητας των καταπιεσμένων. Οι συλλογικές διαδικασίες
λοιπόν, ο συλλογικός δρόμος είναι καταρχήν απαραίτητος για την κοινωνική
απεύθυνση και την πραγμάτωση της κοινωνικής ανατροπής. Χωρίς αυτόν, δεν
απομένει παρά μια κούφια ιδεολογία, τακτικισμοί και απεμπόληση κάθε
κριτικής και αυτοκριτικής στάσης. Έτσι λοιπόν ως κίνημα δεν μπορεί να
νοηθεί σε καμία περίπτωση απλώς η πολιτική και κοινωνική δικτύωση των
αναρχικών, ειδικά των «πούρων αναρχικών», και προσωπικά δεν νομίζω ότι
αντιλαμβάνομαι καν αυτόν τον όρο. Η ουσία και η δυναμική ενός κινήματος
δεν μπορεί να βρίσκεται αλλού από την τάση των καταπιεσμένων για
αυτοδιεύθυνση, ισότητα και ελευθερία όταν, όπου μπορεί μπολιαστεί με την
απελευθερωτική προοπτική. Οι μέθοδοι και οι στρατηγικές αγώνα που
αναζητούμε αποκτούν κινηματική υπόσταση όταν αλληλεπιδρούν με την
κοινωνική δυναμική και κινητικότητα.
ένα δίκτυο συντονισμού αναρχικών ομάδων από τα κάτω δεν είναι μια μεγάλη ομάδα
Δεν θα
μπορούσε τέλος να μην αναφερθεί κανείς στο υποκείμενο εκείνο το οποίο
είναι το πιο πολυπληθές, άνθρωποι πέρα από τις υπαρκτές συλλογικότητες,
που εμπλουτίζουν τον αναρχικό λόγο με τις αναλύσεις τους, κατεβαίνουν
στο δρόμο σε κινηματικά γεγονότα και θα μπορούσαν εφ’ όσον το επιθυμούν
να συμβάλουν σε μια τέτοια οργανωτική προσπάθεια και να δουν τον εαυτό
τους μέσα σ’ αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αναρχική πορεία στις 4
φλεβάρη ,οι άνθρωποι που λειτουργούσαν μέσα σε ομάδες ήταν ελάχιστοι
μπροστά στον κόσμο που κατέβηκε.
Ξεκινώντας
από αυτό που υπάρχει όμως ως οργανωτικό μοντέλο, τις τακτικές και
έκτακτες συνελεύσεις, γίνονται φανερές δύο βασικές αδυναμίες που
σχετίζονται με τις διακριτές συλλογικοποιήσεις και το παραπάνω κομμάτι :
η πρώτη είναι ότι συμμετέχουν ομάδες και άτομα στην ίδια διαδικασία
ταυτόχρονα και η δεύτερη ότι αυτές οι συνελεύσεις δεν αποτελούν στην
πραγματικότητα σταθερές δομές με την έννοια ότι η σύνθεσή τους μπορεί να
αλλάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό κάθε φορά. Αρχικά, η συνύπαρξη ατόμων και
ομάδων στην ίδια δομή δημιουργεί αναπόφευκτα μια γκρίζα ζώνη όσον αφορά
τη λήψη των αποφάσεων, αφού παρά τις καλές προθέσεις όλων δεν είναι
ακριβώς ισότιμη η σχέση που προκύπτει με τη ζυγαριά να κλείνει προς το
μέρος των συνεκτικών ομάδων που ούτως ή άλλως είναι αυτές που συνήθως
επιλέγουν να καλέσουν αυτές τις διαδικασίες. Επίσης, η εναλλασσόμενη
σύνθεση της συνέλευσης οδηγεί σε αδυναμία παραγωγής μιας συνολικής κατά
το δυνατόν στρατηγικής αγώνα, παραγωγής προταγματικού λόγου και των
αντίστοιχων θέσεων του και για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν ευνοείται, ή
τουλάχιστον δυσχεραίνεται η αυτοκριτική. Είναι όμως ταυτόχρονα ό μόνος,
για την ώρα υπαρκτός τρόπος που παράγει κεντρικές δράσεις.
Μιλώντας
λοιπόν για την πολιτική οργάνωση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου
σε αυτό το κείμενο, μιλάμε για ένα δίκτυο που θα προκύψει στην τελική
του μορφή μέσα από κύτταρα συλλογικοτήτων, πάνω στη βάση ενός κοινού
πολιτικού και οργανωτικού πλαισίου και επεξεργασμένου προταγματικού
λόγου. Σε αυτήν θα πρέπει να μπορούν να συμμετέχουν όσες ομάδες το
επιθυμούν, υπό την προϋπόθεση της πολιτικής κοινότητας και συμφωνίας σε
πολιτικές και οργανωτικές αρχές και με πολιτικά κριτήρια, φυσικά όχι στη
βάση προσωπικών σχέσεων, συμπάθειας ή διαφορών. Ένας άνθρωπος (όσο
κοντά μου κι αν είναι στο δρόμο και το κίνημα) που δεν θέλει να
επιδιώξει στην πραγματική ζωή να συνδιαμορφώσει, να απαντήσει σε
κριτική, να μετατοπίσει και να μετατοπιστεί, και τελικά να αποφασίσει
και να υλοποιήσει κάτι με άλλους πέντε, δεν μου είναι ξεκάθαρος ο τρόπος
με τον οποίο μπορεί να το κάνει με άλλους πέντε χιλιάδες, ούτε ένα
μοντέλο το οποίο θα μπορέσει να λειτουργήσει σε αυτή την κατεύθυνση.
Είναι αναγκαία δηλαδή η δημιουργία ομάδων σε πρώτο στάδιο, για να
μιλήσουμε έπειτα για τα επόμενα, με ταυτόχρονη διατήρηση της πλήρους
αυτονομίας της κάθε ομάδας σε επίπεδο διεξαγωγής παράλληλων δράσεων.
Νομίζω όμως
πως η απεύθυνση σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους σε
κάποια συλλογική δομή και που δεν είναι αυτή τη στιγμή σε κάποια ομάδα
κρίνεται επίσης απαραίτητη και ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο
είναι ένα ξεκάθαρο δημόσιο πολιτικό κάλεσμα. Δεν ξεχνάμε ότι
συλλειτουργούμε μαζί τους στο κίνημα, τους αποδίδουμε την ευθύνη για το
ότι είναι το κομμάτι που λείπει και παράλληλα αναγνωρίζουμε τις
αντιφάσεις και τα αδιέξοδα και τη σημερινή έλλειψη προοπτικής του χώρου.
Κατά βούληση και για να εξασφαλιστεί η ισοτιμία όσων επιθυμούν πάντα να
συμμετέχουν θα μπορούσαν ίσως να δημιουργήσουν καινούριες ομάδες, ή να
ενταχθούν σε κάποια από τις υπάρχουσες, ή ακόμη εάν δεν είναι εφικτό
τίποτε από τα παραπάνω να δημιουργήσουν τοπικές συνελεύσεις με μέλη, που
θα δεσμεύονται απέναντι στη συνέλευση τους και τις κοινές αποφάσεις και
θα λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο σαν μια συλλογική δομή.
εμείς λοιπόν τι;;
Οι
συλλογικότητες θα μπορούν να δημιουργούν σπέρματα της νέας κοινωνικής
πραγματικότητας που θα πηγάζουν από την ίδια την εσωτερική ζωή του
δικτύου που συναποτελούν και από τον τρόπο λειτουργίας του. Να αντλούν
υποστήριξη σε πρωτοβουλίες και να συντονίζονται μέσα από κοινές δράσεις
με πανελλαδικό αντίκτυπο, διατηρώντας παράλληλα και διαφορετικούς
δρόμους απεύθυνσης. Να στηρίζουν και να επικοινωνούν ένα συνολικότερο
πρόταγμα στην κοινωνία και να παρεμβαίνουν αποτελεσματικά στην κεντρική
πολιτική σκηνή. Θα υπήρχε ακόμη μια σαφής δυνατότητα ενίσχυσης των
κομματιών που αγωνίζονται , κινημάτων ανέργων, απεργιακών ή
αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων με τη δυνατότητα στήριξης καταλήψεων
κτιρίων ,εργασιακών χώρων και παραγωγικών μονάδων , στήριξη δικτύων
παραγωγής και διανομής από τα κάτω, στήριξη δομών κοινωνικής
αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα ,ένα τέτοιο δίκτυο θα μπορεί να επιβιώνει και να
αναπτύσσεται κόντρα και εις βάρος της φασιστικής απειλής και της
κυρίαρχης καταστολής.
πηγή: enfantdelarage
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου