Εδώ και 5 χρόνια βιώνουμε
τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει το
κεφάλαιο στο παγκόσμιο σκηνικό της
οικονομικής κρίσης. Μες σ' αυτά τα χρόνια
είδαμε να δημιουργούνται στρατιές
ανέργων έξω απ' τον ΟΑΕΔ, ουρές ανασφάλιστων
έξω απ' τα νοσοκομεία, παιδιά χωρίς
βιβλία και χωρίς δασκάλους στα σχολεία,
τις συλλογικές συμβάσεις να ισοπεδώνονται
και κάθε επίδομα να περικόπτεται. Μέσα
σε 5 χρόνια έχει συντελεστεί μια ραγδαία
υποτίμηση της εργατικής δύναμης, μια
τεράστια καταστροφή παραγωγικών
δυνάμεων, και ενώ το 2008 βιώσαμε την
εξέγερση του Δεκέμβρη, σαν έκφραση οργής
και αγανάχτησης για ότι ζούσαμε ήδη,
σήμερα βλέπουμε τη Χρυσή Αυγή μέσα στη
βουλή, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να
πολλαπλασιάζονται και το παρακράτος
να “αλωνίζει” στις γειτονιές με πογκρόμ
κατά των μεταναστών και οποιουδήποτε
“διαφορετικού”.
Μπροστά σε αυτές τις
βίαιες εξελίξεις και την ολοκληρωτική
επίθεση, οι δυνάμεις του εργατικού
κινήματος πολλές φορές απάντησαν
δυναμικά. Με αρχή το Δεκέμβρη του 2008,
ξέσπασε ένα κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων
που κορυφώθηκε στις απεργίες του
Μάη-Ιούνη 2011, τις διαδηλώσεις της 28ης
Οκτωβρίου 2011 και τις κινητοποιήσεις
ενάντια στη ψήφιση του μνημονίου 2 τον
Φλεβάρη 2012. Όλα αυτά ήταν το έδαφος για
να γεννηθούν μεγαλύτεροι αγώνες που το
περιεχόμενο τους ξεπερνάει πραγματικά
ή εν δυνάμει την απλή υπεράσπιση
εργασιακών κεκτημένων. Ο αγώνας της
Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, με το
πρόταγμά του για αυτοδιαχείριση της
παραγωγής και άμεση δημοκρατία στην
βάση των σωματείων δείχνει τον δρόμο
για την κοινωνική χειραφέτηση. Η απεργία
των εργολαβικών του ΑΠΘ, που ήδη μετρά
αρκετές βδομάδες, δείχνει την αναγκαιότητα
του αγώνα ενάντια στις δουλοκτητικές
“νέες σχέσεις εργασίας”, ενώ οι
φοιτητικοί αγώνες που στηρίζουν την
απεργία αποτελούν σημαντικό βήμα
σύνδεσης των εργατικών και φοιτητικών
αναγκών. Ένας πραγματικός κοινωνικός
πόλεμος μαίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής,
που αποκαλύπτει τα υγιή αντανακλαστικά
και την αποφασιστικότητα των κατοίκων.
Αυτοί οι αγώνες, αλλά και όλες οι μικρές
και μεγάλες αντιστάσεις, ατομικές και
συλλογικές, που σκόρπια αλλά υπαρκτά
κοντράρονται με την εργοδοσία και το
κράτος κινούν και δίνουν νέα μορφή στο
εργατικό κίνημα.
Τι στάση όμως κρατά ο
γραφειοκρατικός συνδικαλισμός απέναντι
σε αυτούς τους αγώνες και πώς απαντά σε
ένα σύστημα που προσφέρει μόνο φτώχεια,
εξαθλίωση και καταστολή; Από τη μια η
ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, έχει ταχθεί ξεκάθαρα με την
πλευρά του κράτους και της αστικής
τάξης, προσπαθώντας να εκτονώσει και
να ελέγξει την οργή με απεργίες “τουφεκιές”
ενώ παράλληλα, μέσω των προγραμμάτων
κοινωφελούς δουλείας μετατρέπεται στον
νταβατζή του κεφαλαίου καταργώντας
ακόμη και την εθνική συλλογική σύμβαση
εργασίας. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ με άφθονη
επαναστατική ρητορεία μεταθέτει τις
λύσεις στη δευτέρα εργατική παρουσία
που περνάει μέσα από την εκλογική
ενίσχυση του ΚΚΕ. Με τη λογική της
υποταγής του εργατικού κινήματος στο
κόμμα, οδηγούν ακόμη και τους πιο ηρωικούς
αγώνες, όπως της Χαλυβουργίας, σε
απομόνωση και τελικά σε ήττα, ενώ
καταγγέλλουν όσους δεν ελέγχουν ως
σεχταριστικούς ή συντεχνιακούς. Τέλος,
ακόμη και η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων
σωματείων έχει καταλήξει ένας συντονισμός
πολιτικών γραφείων (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ),
που “αλληθωρίζει” προς την κάλπη και
έχει γίνει απλή ουρά της ΓΣΕΕ, χωρίς να
προσφέρει τίποτε καινούριο στους
ταξικούς αγώνες.
Σε μια εποχή, όπου είτε
με Ευρώ, είτε με Δραχμή το σύστημα της
εκμετάλλευσης σαλπίζει τη φτώχεια και
την εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας
ενώ ταυτόχρονα εξοπλίζει το κρατικό
χέρι της καταστολής και του φασισμού
τίθεται ως επιτακτική ανάγκη η οργάνωση
των αγώνων από την ίδια την εργατική
τάξη μέσω της συγκρότησης ανεξάρτητου
κέντρου αγώνα, που θα συντονίζει ταξικά
σωματεία βάσης, επιτροπές αγώνα, λαϊκές
συνελεύσεις, εργάτες ,ανέργους σε ένα
κοινωνικό κίνημα βάσης. Σε αυτό το
πλαίσιο δημιουργήθηκε η πρωτοβουλία
για τον συντονισμό σωματείων βάσης,
εργαζομένων, ανέργων και συλλογικοτήτων.
ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ
Τα εργοστάσια στα χέρια
των εργατών. Αυτοδιαχείριση σε όλους
τους χώρους δουλειάς. Όλα τα μέσα
παραγωγής να περάσουν στα χέρια αυτών
που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας.
Από εργοστάσια σε εμπορικά καταστήματα,
από εμπορικά καταστήματα σε χωράφια
και αγρούς, οι εργαζόμενοι με όπλο τους
την αυτοδιαχείριση να αναλάβουν την
παραγωγική διαδικασία, να την διευθύνουν
μόνοι τους και να την κατευθύνουν προς
το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Μπορούμε
χωρίς αφεντικά και θα τα καταφέρουμε.
Ο αγώνας στα χέρια των
εργατών. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι
αναγκαία η δημιουργία και στήριξη
ταξικών εργατικών σωματείων βάσης που
αποκλειστικό τους όργανο θα είναι η
γενική τους συνέλευση, στην οποία θα
παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις με
άμεση δημοκρατία έξω από κάθε λογική
ανάθεσης και γραφειοκρατίας.
Αγωνιζόμαστε για
πανεργατική γενική πολιτική απεργία
διαρκείας για να ανατρέψουμε τον
κοινωνικό μεσαίωνα της φτώχειας και
της εξαθλίωσης που το ντόπιο και ξένο
κεφάλαιο χτίζει γύρω από τις ζωές μας.
Για να απεργήσει κάθε επιχείρηση και
κάθε εργοστάσιο. Για να πάρουμε στα
χέρια μας τις ζωές που μας ληστεύουν!
ΝΕΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 7μμ ΕΚΘ (Ολύμπου
και Αριστοτέλους)
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ 48-ΩΡΗ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ 6-7/11
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, ΤΡΙΤΗ
6/11 9.30 ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΒΑΣΗΣ,
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου