Jaquou vs l' Utopie
Oι
δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Μην κλείνεις τα μάτια. Ύψωσέ
τα και θα τους αντικρίσεις. Κοίτα το δεκάχρονο παιδί με το ματωμένο
κεφάλι στην πόλη της Ισπανίας, κοίτα πως αγκάλιασε τον δρόμο, πως
στάθηκε όρθιο απέναντι στη βία, πως κράτησε με παράπονο τη διπλανή του
και δάκρυσε με απορία στο αίμα. Κοίτα σου λέω. Κοίτα το εξάχρονο στα
συντρίμια της Γάζας. Πως κοίταξε ψηλά και είδε πέρα από το ατσάλινο
κέλυφος του πολέμου, στα αστέρια. Κοίτα σου λέω, μην κατεβάζεις τα
μάτια. Κοίτα και μέτρα τα εκατομμύρια, σήμερα, εκεί έξω. Τους ποιητές.
Κι αν δεν χωράνε τα εκατομμύρια στην οθόνη κοίτα την πενηντάχρονη στους
δρόμους της Αθήνας. Πως στάθηκε αυτή μόνη, με το ρυτιδιασμένο βλέμμα
και την πείνα στα χέρια. Κοίτα σου λέω, μην στρέφεις το κεφάλι. Κοίτα τη
έγκυο στο νοσοκομείο της Ιρλανδίας. Πως προσμένει ακόμα το άδειο
χειρουργικό τραπέζι. Έλα ακόμα πιο κοντά και κοίτα. Κοίτα τον μετανάστη
στη γωνία του δρόμου. Πως προσπέρασε την λάμψη της λεπίδας. Ακόμα δεν
βλέπεις; Κοίτα σου λέω. Κοίτα τον απολυμένο. Πως αποφάσισε να απεργήσει
κι όχι να δηλώσει ασθένεια. Κοίτα και το κορίτσι δίπλα μου. Πως μετά από
το επαγγελματικό λύκειο πουλάει λουλούδια στο νυχτερινό κέντρο και το
απόγευμα κρατούσε στα χέρια της τις φωτογραφίες του Πολυτεχνείου. Κοίτα
πως έφτιαξε μόνη της τη γιορτή. Κοίτα σου λέω. Κοίτα τη δασκάλα. Πως δεν
αγάπησε τα σύνορα γιατί αγαπούσε τα παιδιά. Κοίτα ακόμα πιο προσεκτικά.
Κοίτα τους αγκαζέ. Πως κρατάνε ακούνητοι, εκεί στην πόρτα, ανοιχτά τα
σπίτια των ανθρώπων. Κοίτα ακόμα πιο μακριά. Πέρνα τους ωκεανούς, πέρνα
τις οροσειρές. Κοίτα και μέτρα. Και μετά μετρήσου.
Oι
δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Μην κλείνεις τα μάτια. Ύψωσέ
τα και θα τους αντικρίσεις. Κοίτα το δεκάχρονο παιδί με το ματωμένο
κεφάλι στην πόλη της Ισπανίας, κοίτα πως αγκάλιασε τον δρόμο, πως
στάθηκε όρθιο απέναντι στη βία, πως κράτησε με παράπονο τη διπλανή του
και δάκρυσε με απορία στο αίμα. Κοίτα σου λέω. Κοίτα το εξάχρονο στα
συντρίμια της Γάζας. Πως κοίταξε ψηλά και είδε πέρα από το ατσάλινο
κέλυφος του πολέμου, στα αστέρια. Κοίτα σου λέω, μην κατεβάζεις τα
μάτια. Κοίτα και μέτρα τα εκατομμύρια, σήμερα, εκεί έξω. Τους ποιητές.
Κι αν δεν χωράνε τα εκατομμύρια στην οθόνη κοίτα την πενηντάχρονη στους
δρόμους της Αθήνας. Πως στάθηκε αυτή μόνη, με το ρυτιδιασμένο βλέμμα
και την πείνα στα χέρια. Κοίτα σου λέω, μην στρέφεις το κεφάλι. Κοίτα τη
έγκυο στο νοσοκομείο της Ιρλανδίας. Πως προσμένει ακόμα το άδειο
χειρουργικό τραπέζι. Έλα ακόμα πιο κοντά και κοίτα. Κοίτα τον μετανάστη
στη γωνία του δρόμου. Πως προσπέρασε την λάμψη της λεπίδας. Ακόμα δεν
βλέπεις; Κοίτα σου λέω. Κοίτα τον απολυμένο. Πως αποφάσισε να απεργήσει
κι όχι να δηλώσει ασθένεια. Κοίτα και το κορίτσι δίπλα μου. Πως μετά από
το επαγγελματικό λύκειο πουλάει λουλούδια στο νυχτερινό κέντρο και το
απόγευμα κρατούσε στα χέρια της τις φωτογραφίες του Πολυτεχνείου. Κοίτα
πως έφτιαξε μόνη της τη γιορτή. Κοίτα σου λέω. Κοίτα τη δασκάλα. Πως δεν
αγάπησε τα σύνορα γιατί αγαπούσε τα παιδιά. Κοίτα ακόμα πιο προσεκτικά.
Κοίτα τους αγκαζέ. Πως κρατάνε ακούνητοι, εκεί στην πόρτα, ανοιχτά τα
σπίτια των ανθρώπων. Κοίτα ακόμα πιο μακριά. Πέρνα τους ωκεανούς, πέρνα
τις οροσειρές. Κοίτα και μέτρα. Και μετά μετρήσου.
Μη
σκύβεις το κεφάλι. Κοίτα σου λέω. Κοίτα ξανά και ρώτα. Ρώτα τους. Πως
τα καταφέρνουν και κοιτούν με απορία το αίμα, πως μετρούν τ΄αστέρια, πως
αγκαλιάζουν τις ρυτίδες, πως γυαλίζουν τα χειρουργικά τραπέζια, πως
διαλύουν τις λεπίδες, πως κατεβαίνουν σε απεργίες, πως φτιάχνουν κολάζ
με την πύλη και το τανκς και τις λέξεις του Σεπούλβεδα, πως στέκονται
όρθιοι, πως αγαπάνε τα παιδιά, πως κρατιούνται αγκαζέ, πως κρατάνε τη
ζωή τους. Και πως στέκονται όρθιοι. Ρώτα τους και μάθε. Και μάθε πως
ερωτεύονται. Αυτό μάθε πρώτα.
Οι δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Και μόνοι, αυτοί, κρατούν στα χέρια τους την ιστορία.
Πηγή:
http://jaquou.wordpress.com/2012/11/14/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82/#comment-7289
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου