1
Αυτές τις μέρες η μισή Ελλάδα παράγει στο φουλ. Ελιές, λάδια, καυσόξυλα, σούμες και τσίπουρα. Νοέμβρης, ωραίος μήνας, γεμίζει τα πυθάρια.
Η άλλη μισή Ελλάδα ζει στον κόσμο της, όπως έκανε πάντα, μόνο που τώρα είναι λιγάκι πιο μίζερος. Και νομίζουν κιόλας πως αυτός είναι ο κόσμος ολάκερος.
Ακούσατε κανέναν από τους πολιτικάντηδες που κόπτονται για την ανάπτυξη της χώρας και για τη σωτηρία της, να μιλάει για παραγωγή; Προσωπικά μονάχα για ξεπουλήματα και για προσέλκυση ξένων επενδύσεων ακούω.
Γιατί; Διότι αυτοί που ζούνε στον κόσμο τους, μακριά (από την γη και) την παραγωγή, μάθανε να εξαγοράζουν τη ζωή και τον καθημερινό τους βίο. Κι όταν εξαγοράζεις, ξεπουλάς κιόλας σαν έρθει η ώρα. Κι όταν έχεις ξεπουληθεί συνειδησιακά, ξεπουλάς τα πάντα δίχως τσίπα, δίχως αξιοπρέπεια. Άγνωστη λέξη.
Έχουμε πρωθυπουργό από την Καλαμάτα αλλά ούτε που νοιάζεται για την παραγωγή. Κι ας αναστενάζει η μισή χώρα στα λιοτρίβια τούτον τον μήνα. Δεν ενδιαφέρουν οι χωριάτες. Μονάχα οι αστοί. Οι χωριάτες είναι εμπόδιο στα σχέδια και επιβάλλεται να τους ξεκάτσουμε από τα μέρη τους. Να τα απελευθερώσουμε από λόγου τους, από τα κουρέλια που παράγουν ακόμα και να τα ξεπουλήσουμε όσο όσο σε πολυεθνικές για να στήσουν εργοστάσια, με πρώτες ύλες τα τοπία της πατρίδας μας και εργάτες, όπου χρειάζονται, φτηνούς αστούς που θα μεταφερθούν λόγω πείνας και ανάγκης μισθού, διότι έτσι μάθανε.
Φύγανε κάποτε οι άνθρωποι από τη γη για να μη δουλεύουν και τώρα παραπονιούνται πως μείνανε άνεργοι. Είχανε τον κόπο τους ανεκτίμητο πλούτο και τώρα αγοράζουν τοις μετρητοίς και πανάκριβα τον κόπο άλλων, έχοντας νοικιάσει τον εαυτό τους σε εταιρίες για να πάρουν μισθό σε χρήμα και να μπορέσουν να αογράσουν αυτά που θα είχαν αν ήξεραν να παράγουν. Ας μη μιλήσουμε για ποιότητα.
Κι όσοι έχουμε μείνει πίσω και δουλεύουμε από την αυγή ως το τελευταίο φως, καμιά φορά και ύστερα απ’ αυτό, παράγοντας, τους βλέπαμε πριν να μας χλευάζουν επειδή είχαμε μείνει πίσω, λέγανε, και η ζωή προχώρησε δίχως εμάς, και τώρα μας χλευάζουν πάλι επειδή δεν μεταλλαχτήκαμε, υπερασπιζόμαστε τους τόπους μας κι έναν τρόπο ζωής προϊστορικό για τα δεδομένα τους. Έτσι τους μοιάζει η ζωή μας. Τους αξίζει να αγοράζουν πανάκριβα συσκευασμένα λάδια με φυτοφάρμακα. Τους αξίζει να πληρώνουν 250 ευρώ τον τόνο τα καυσόξυλα.
Τα λιοτρίβια τούτες τις μέρες είναι οι πιο χαρούμενοι τόποι. Ούτε χρέη, ούτε δάνεια, ούτε ευρώ, ούτε δόση. Μονάχα ο μόχθος να γίνεται λάδι και να τρέχει από την κάνουλα. Κι οι ξωμάχοι όλοι, γελαστοί και χαρωποί, να κάνουνε σχέδια για την επόμενη μέρα σαν να μην υπάρχει ζήτημα κανένα. Κουβέντα δεν ακούς για χρέη και για μισθούς που δεν φτάνουνε. Κι ας είναι οι μισοί από δαύτους υπάλληλοι. Ξεχνιούνται κάτω απ’ τα λιόδεντρα και βλέπουνε οι άνθρωποι τη ζωή όμορφη σαν γεμίσουνε τα τσουβάλια. Μεγάλη εντύπωση μου κανε, πράγματι, που δεν συνάντησα κανέναν κατσούφη στο ελαιοτριβείο, τρεις φορές που έχω πάει μες στον Νοέμβρη. Διότι η παραγωγική ζωή σε κάνει άνθρωπο. Σε αντίθεση με την κατανάλωση που σε κάνει άτομο. Αναλώσιμο. Κι έχει γεμίσει ο πλανήτης από τέτοιους, δυστυχώς. Και τον κουμαντάρουνε στραβά, όπως και τις ζωές τους.
πηγή: Γιάννης Μακριδάκης
