Ζούμε σε μιά αμιγώς αρνητική κοινωνία που αναγκαζόμαστε συχνά να είμαστε συγκαταβατικοί σε ότι προστάζουν συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις.Ασχέτως άν αυτά που μας προστάζουν είναι αρνητικά και παράλογα ή μή ωφέλιμα κατ’ουσίαν για τον εαυτό μας,εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τα δεχόμαστε.Κι αυτό κοινώς λέγεται βιασμός.Ναί ωμός και ρεαλιστικός βιασμός.
Βιασμός ψυχολογικός,βιασμός νοητικός,βιασμός σωματικός.Ο τρόπος που επιτυγχάνεται είναι πολύ απλός.Ο θύτης(κράτος,αφεντικά,κατακτητές)βρίσκει το αδύνατο σημείο του εκάστοτε θύματος(άνεργος,μισθωτός,αντικαθεστωτικός) και προχωρά σε ένα εκ-βιασμό.Ο εκ-βιασμός είναι ποικιλόμορφος.Ο κύριος σκοπός του και η ουσία του όμως είναι το κέρδος.Το κέρδος του θύτη εις βάρος του θύματος.Και πραγματοποιείται σχεδόν πάντοτε με επιτυχία και πάντοτε με αρνητικές συνέπειες για το θύμα.Είτε βραχυπρόθεσμες είτε μακροπρόθεσμες.
Τις περισσότερες φορές ενώ είναι ξεκάθαρο,ο εκ-βιασμός αποκρύπτεται τεχνηέντως όταν ο θύτης δέν αισθάνεται σίγουρος για την συγκατάβαση του θύματος στον επερχόμενο μελλοντικό βιασμό του.Έτσι πετυχαίνει δύο πολύ σημαντικά πράγματα για την περαιτέρω αποσκοπούμενη επιβολή εξουσίας πάνω στο θύμα.
Το ένα είναι ότι φυλάει τα νώτα του,μέχρι να γνωρίσει καλά το υποψήφιο θύμα του.Το άλλο είναι ότι δέν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι απώτερος στόχος του θύτη είναι η αποδοχή της συνεργασίας,η συγκατάβαση κι όχι η άρνηση.Οπότε η τρομοκρατία εξ’αρχής δέν ωφελεί το θύτη.Έτσι πάντα θα πρέπει να υπάρχει το τέχνασμα.Το “κέρασμα” που λέμε.Ή η λεγόμενη “ανταλλαγή”.Ο θύτης προσφέρει,το θύμα υποκύπτει.Εδώ όμως θα πρέπει να σταθούμε σε μιά σημαντική διαφορά.Μιά διαφορά που θα χωρίζει για πάντα δύο διαφορετικούς κόσμους.Τον κόσμο των αφεντικών και τον κόσμο των εργαζομένων στο κοινωνικό στάτους που έχει διαμορφωθεί ανα τους αιώνες της σκλαβιάς που μεταλλάσεται και εξελίσεται αλλά υπάρχει, ακόμη κι άν δέν την αντιλαμβάνονται κάποιοι.
Η διαφορά είναι ότι ο θύτης ξεκινά την κούρσα της συνεργασίας απο θέση ισχύος.Ταξικής και εξουσιαστικής.Το θύμα αναγκάζεται να δεχθεί και τελικά να υποταχθεί άνευ όρων στις ορέξεις του θύτη.Κλειδί για αυτή την φανερή αδικία και εκλεπτυσμένη σκλαβιά είναι η νομιμοποίησή της.Νομιμοποίηση απο ένα σύστημα “δημοκρατικό”που επενδύει στην κοινωνική ανισότητα και στην σκανδαλώδη αδικία,ακριβώς για να δημιουργεί σύγχρονους σκλάβους.Μπαταρίες στον απάνθρωπο μηχανισμό εκμετάλλευσης ανθρώπινων ψυχών.
Η παγίδα του “κεράσματος” είναι βασισμένη και μελετημένη επιστημονικά,πάνω στο ζήτημα της επιβίωσης του ανθρώπου.Όσο ο άνθρωπος βασίζεται σε λίγα αγαθά,τότε η επιβολή εξουσίας επάνω του ελαχιστοποιείται.Όταν αυτός επιθυμεί όλο και περισσότερα ή δημιουργεί περαιτέρω ανάγκες,τότε αυξάνεται και η επιβολή της εξουσίας επάνω του.Το τέχνασμα βρίσκεται ακριβώς στην εξυπηρέτηση των αναγκών του θύματος απο την μεριά του θύτη.Μιά συμφωνία με τοΔιάβολο δηλαδή.Η εξυπηρέτηση έχει επενδυθεί πάνω σε δύο ανάγκες των ανθρώπων.Στην πραγματική ανάγκη της επιβίωσης και στην τεχνητή και μάλλον περιττή ανάγκη της απόκτησης πληθώρας αγαθών.
Εν ολίγοις ο άπληστος θύτης επενδύει και δελεάζει το θύμα ποντάροντας στην άπληστη φύση του και στην λύσσα του λόγω της έλλειψης αγαθών.Ποντάρει στην θέληση για πραγματοποίηση όλων εκείνων των ανολοκλήρωτων ή και ανέφικτων άπληστων επιθυμιών του θύματος.Στην αρχή είναι η δοκιμή του πλούτου.Στην συνέχεια η εξάρτηση.Στο τέλος η έλλειψη.Τρείς τεχνικές για την δημιουργία συγκαταβατικών σκλάβων.Έρχεται η σειρά της “ανταλλαγής”.Το θύμα ανταλλάσει όχι το σώμα του μόνο,την σκέψη και την ενέργειά του αλλά την ζωή του όλη. Πουλάει τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του,απομακρύνεται απο τους δικούς του ανθρώπους,κλείνεται στον εαυτό του,γίνεται ένας απαθής εγωμανής που ζεί μόνο για να αυτοικανοποιείται,ζώντας σε ένα υποκριτικά ελεύθερο και δημοκρατικό περιβάλλον.Φυλακισμένος στο ίδιο του το σπίτι,πνιγμένος στα χρέη και πλήρως εξαρτημένος απο τις τεχνητές ανεκπλήρωτες ή μή επιθυμίες του.Ένας νεκροζώντανος που ανασταίνεται στην πληρωμή της υπηρεσίας του στο θύτη και που πεθαίνει ύστερα απο λίγο στην αποπληρωμή της συμφωνίας του και στην πρόσκαιρη ικανοποίηση των επιθυμιών του.Κι αυτό συμβαίνει συνεχώς.Ένας φαύλος κύκλος ζωής χωρίς κάποιο ιδιαίτερο όφελος για τον άνθρωπο.
Τί συμβαίνει όμως όταν ο παραπάνω φαύλος κύκλος συντελείται σε μαζικό επίπεδο;Τότε έχουμε το αποτέλεσμα της μαζικής απόγνωσης.Ένας λαός για παράδειγμα που βιώνει το αδιέξοδο πρώτα ατομικά και οικογενειακά,και ύστερα ανοίγει το παράθυρο ,πετάγεται στο δρόμο και πάνω στην απόγνωσή του προσπαθεί να πιαστεί απο κάπου αλλά μάταια.Όλα γύρω του πλέον είναι ψέυτικα.Δέν υπάρχουν λύσεις,φαίνεται.Τότε έχουμε κρίση.Κρίση οικονομική,αφού τα κεκτημένα(?) χάνονται το ένα μετά το άλλο.Τί απομένει να συλλογιστούμε πλέον αφού μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή αντιλαμβανόμαστε πως δέν υπάρχουν σωτήρες.Γιατί οι σωτήρες μας ήταν οι θύτες μας.Και μείς τα θύματα μιάς πλεκτάνης καλοστημένης που πέσαμε μέσα με τα μούτρα.Άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο,λίγη σημασία έχει.Ο βούρκος είναι ίδιος για όλους.Κι ύστερα συνειδητοποιήσαμε ώς λαός,πως αφού λίγο -πολύ όλοι είχαμε τις αμαρτίες μας και αφού ώς τώρα δέν καταφέραμε να διαχειριστούμε την κρίση,αυτό σημαίνει αυτόματα πως είμαστε άχρηστοι και εθισμένοι στην ανομία και διαφθορά.
Τότε είπαμε μ’ένα στόμα όλοι πως τελικά η κρίση δέν είναι μόνο οικονομική,αλλά είναι κυρίως κρίση αξιών.Μιά κρίση που φάνηκε μετά την πτώση του ευκαιριακού οπορτουνισμού.Της τεχνητής και πρόσκαιρης ευμάρειας που δημιουργούν τα σύγχρονα εξουσιαστικά κέντρα εκμετάλλευσης των ανθρώπινων ψυχών στο πλαίσιο του καταμερισμού των δυνάμεων μεταξύ των αφεντικών και των σκλάβων.Κι ύστερα απο το ξεγύμνωμα και την αποκρυστάλλωση της σκληρής αλήθειας,την εκκωφαντική εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας,πού να βρεθούν σωτήρες μέσα στην λάσπη.Που να βρεθεί σθένος να αντισταθείς στην επερχόμενη καταιγίδα.
Κι ο Διάβολος,γνωρίζοντας καλά τις δυνάμεις του,γνωρίζοντας καλά πλέον και τις δικές μας ,ρίχνει τις τελευταίες ζαριές στην παρτίδα του θανάτου.Ποντάρει στην ανυπαρξία μας.Στην ανεμελιά μας.Στην ίδια μας την διαφθορά,την απληστία.Παραμονεύει και παζαρεύει τις ανάγκες μας.Την επιβίωσή μας πλέον…Ανταλλαγή σου λέει!Την ζωή σου,για λίγη ανάπτυξη.Τα παιδιά σου για λίγο ευημερία.Το μέλλον μας για λίγα ευρώ.Ψηφίζουμε με το πιστόλι στον κρόταφο.Κοιμόμαστε με την θηλιά στο λαιμό.Δουλεύουμε με το άγχος και την ανασφάλεια.Ο φόβος μέσα μας κυριαρχεί!
Το τέλος του δρόμου δέν μπορούμε ακόμη να το διακρίνουμε.Μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε πλέον την πτώση και την πανηγυρική διάψευση όλων των προσδοκιών,έτσι όπως εκφράστηκαν απο τους πλέον διεφθαρμένους και συνεπικουρούμενούς των καθώς το Ελληνικό Κράτος και το Ελληνικό Όνειρο σβήνουν και αργοπεθαίνουν κάτω απο το υπέρβαρος της ανεξέλεγκτης λύσσας για πλούτο,life style,ναρκισσισμό,για εξουσία παντός είδους και λαμογιά που ξεπερνά ακόμη και τους πεινασμένους τις Αφρικής.Κι όσο για τον λαουτζίκο;
Σας υπενθυμίζω τα πέντε στάδια του πένθους,έτσι όπως διατυπώθηκαν απο την Δρ Ross :1. Άρνηση (Denial)2. Θυμός (Aggression)3. Διαπραγμάτευση (Bargaining)4. Κατάθλιψη (Depression)5. Αποδοχή (Acceptance)
Το άρθρο θα μπορούσε να τελειώνει εδώ.Όπως και τα πράγματα έτσι όπως τα γνωρίζουμε.Όμως κάποιοι αρνούμαστε πεισματικά να πεθάνουμε.Και δέν πρόκειται να συνδιαλαγούμε με τον Διάβολο.Με τους τρομοκράτες.Ακόμη και στο πιό βαθύ σκοτάδι,πάντα υπάρχει ένα φώς.Και στην πιό μεγάλη μας ήττα ακόμη ,εμείς γινόμαστε πιό δυνατοί.Μαθαίνουμε.Δέν τελειώσαμε…
Συνεχίζεται…
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
πηγή: Μαύρη Λίστα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου