Η τελευταία σκόνη!
Μια μαύρη τρύπα μες τον πνεύμονα της γης
Που έγινε λίμνη φαντασμάτων που τρομάζουν
Για αυτό το μέταλλο που έψαχνες να βρεις
Δε θα σε σώσει τσάμπα τα λόγια που σου τάζουν
Χιλιάδες έντυπα , μελάνι ακόμα υγρό
Σαν των ματιών που ο φόβος δάκρυα τα γεμίζει
Γράφει η σκόνη στο γαλάζιο ουρανό
Πνεύμονες, θάλασσα και όνειρα τα μαυρίζει
Κι ύστερα φεύγουν κάποια μέρα ξαφνικά
Η τελευταία σκόνη είναι απ τα βήματα τους
Είναι ένα λάθος που κατάλαβες μετά
Μα είναι αργά καθώς κοιτάς το πέρασμα τους
Σκύβω στη γη εκεί που έπινα νερό
Σαν ένας γιος που επιστρέφει από ταξίδι
Μα η πηγή μου έχει στερέψει από καιρό
Κοίταζα αλλού, γιατί το νόμιζα παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου