Επέτειος για τα Ίμια ή για τη "στέψη" του Αδόλφου;

Τι είναι αυτό που φοβίζει τους πολλούς αλλά όχι τους χρυσαυγίτες; Η απάντηση στο βίντεο που ακολουθεί, δια στόματος Μιχαλολιάκου:

Το απόσπασμα που μόλις παρακολουθήσατε είναι από μια παλιότερη μάζωξη των χρυσαυγιτών για τα Ίμια. Συγκεκριμένα είναι από τις 30 Ιανουαρίου 2003, δηλαδή ακριβώς δέκα χρόνια πριν, όταν η Χρυσή Αυγή ήταν ακόμα μια περιθωριακή μεν, αλλά εξίσου επικίνδυνη συμμορία διαποτισμένη από το μίσος κατά παντός διαφορετικού, ζει και αναπνέει έξω από τα "άρια" πρότυπα του Μιχαλολιάκου και της παρέας του.

Οι στίχοι που απήγγειλε ο Μιχαλολιάκος: «ορθό το Λάβαρο, η νίκη μας προσμένει / ψηλά το μέτωπο και η καρδιά σκληρή», προέρχονται από την ελληνική εκδοχή του ναζιστικού ύμνου του τρίτου Ράιχ "Die Fahne hoch" (μτφ.: ψηλά τη σημαία), γνωστό και ως Horst-Wessel-Lied. Ο ύμνος αυτός αποτελεί τον επίσημο ύμνο της Χρυσής Αυγής, που διατηρεί όχι μόνο τον ίδιο τίτλο ("Ορθό το λάβαρο"), αλλά και ακριβώς την ίδια μουσική:

Το δε "Ζήτω η Νίκη" που ακούγεται στο τέλος κάθε ομιλίας των χρυσαυγιτών δεν είναι άλλο από το γνωστό Sieg Heil στην εξελληνισμένη του μορφή. Όπου "νίκη", σημειώσατε η εκπλήρωση των εφιαλτικών οραμάτων του ναζισμού.

Το απόσπασμα της ομιλίας του Μιχαλολιάκου από το μακρινό 2003 έχει μια ξεχωριστή σημασία, τόσο για τους αποκρυπτογραφημένους συμβολισμούς της που μόλις είδαμε, όσο και για την επιλογή της ημέρας που εκφωνήθηκε.

30 Ιανουαρίου: μια ημερομηνία που για τους χρυσαυγίτες διαθέτει τα χαρακτηριστικά της εθνικής επετείου. Και πώς να μην είναι, αφού μια μέρα σαν αυτή, το 1933, οι πολιτικοί τους πρόγονοι ανέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία, δίνοντας τη χαριστική βολή στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. 

Από τη δημόσια απαγγελία του ύμνου του τρίτου Ράιχ από τον φυρερίσκο Μιχαλολιάκο μέχρι σήμερα, έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια. Η περιθωριακή ομάδα που επί τρεις δεκαετίες κινιόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αποτελεί πλέον το πέμπτο σε εκλογική επιρροή κόμμα του κοινοβουλίου με ποσοστό 7%, ενώ απανωτές δημοσκοπήσεις παγιώνουν τη δύναμή του στην τρίτη θέση.

Το πώς συνέβη μια βίαιη ναζιστική οργάνωση-ουρά των δυνάμεων καταστολής να καταφέρνει να συγκινεί ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος και να καθορίζει την πολιτική ατζέντα της κεντροακροδεξιάς συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, είναι κάτι που θα απασχολήσει ιδιαίτερα τα μελλοντικά βιβλία ιστορίας.

Η «επανάσταση» των ναζί

Η ορκωμοσία του Χίτλερ ως καγκελαρίου του Ράιχ στις 30 Ιανουαρίου 1933 προπαγανδίστηκε από τη ναζιστική προπαγάνδα σαν «Εθνική Επανάσταση». 

Γενικά έχει ένα θεματάκι ο φασιστικός χώρος με λέξεις και έννοιες που υπερβαίνουν τους στενούς νοητικούς τους ορίζοντες. Δυσκολεύονται, παραδείγματος χάριν, να ξεχωρίσουν τις διαφορές μεταξύ μιας επανάστασης και της εγκαθίδρυσης μιας ολοκληρωτικής τυραννίας, με τις ευλογίες της τότε γερμανικής οικονομικής ελίτ, όπως ήταν το Γ’ Ράιχ, ή ενός πραξικοπήματος ακροδεξιών συνταγματαρχών, με τις ευλογίες και τη στήριξη των ΗΠΑ, όπως ήταν η χούντα των Απριλιανών.

Όπως και να έχει, στις 30 Ιανουαρίου 1933 οι ναζιστές ξεκίνησαν να θέτουν σε εφαρμογή το πολιτικό τους πρόγραμμα «ξεβρωμίσματος» του (γερμανικού) τόπου. Μια διαδικασία που ξεκίνησε με την απαγόρευση της λειτουργίας των κομμάτων, του Τύπου, των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, πέρασε από τις διώξεις των κομμουνιστών, των Εβραίων, των ανάπηρων και των αντιφρονούντων, για να καταλήξει στο ευρωπαϊκό ποτάμι αίματος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και, τέλος, στην ολοσχερή καταστροφή της ίδιας της Γερμανίας. Γιατί όταν κάποιος είναι έτοιμος να ξεπουλήσει την ψυχή του για έναν.. σκαραβαίο, πρέπει και να είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα για αυτή του την επιλογή μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος. Όχι μόνο των άλλων, αλλά και του δικού του.

Το ναζιστικό εορτολόγιο και η τήρησή του από τη Χρυσή Αυγή

Τέλος πάντων, μπορεί οι νεοελληνικές καρικατούρες των γερμανικών ταγμάτων εφόδου να μην έχουν ιδιαίτερα καλή σχέση με την ορθολογική ερμηνεία της ιστορίας και της πολιτικής, πάντως σε ένα πράγμα είναι απόλυτα συνεπείς: στην τήρηση του ναζιστικού τους εορτολογίου.

Δεν αμελούν π.χ., τα νεόκοπα χριστιανόπουλα, να τιμούν με θρησκευτική ευλάβεια την παγανιστική γιορτή της Χειμερινής Ισημερίας κάθε 21 Δεκεμβρίου, ίδια κι απαράλλαχτα όπως οι ναζιστές παππούδες τους, με «βλέμματα στραμμένα στην Ανατολή. Προσμένουμε τη μεγάλη στιγμή. Με σταθερές, ευλαβικές κινήσεις ξετυλίγεται η σημαία. Μεμιάς κυματίζει στον Αττικό ουρανό. Χρώμα του αίματος και το σύμβολο του Ήλιου στο μέσο* (βλ. εδώ)

[*η "σημαία με το χρώμα του αίματος και το σύμβολο του Ήλιου στο μέσο", που λέει ότι ύψωσε ο Κασιδιάρης, είναι η σημαία του 3ου Ράιχ και όχι η σημαία της Χρυσής Αυγής - ηλιακό σύμβολο είναι ο αγκυλωτός σταυρός και όχι ο μαίανδρος της Χρυσής Αυγής]

Ή να «κλείνουν το μάτι» μεταξύ τους όταν πρόκειται για τα γενέθλια του παμμέγιστου ηγέτη τους. Όπως ένας από τους μπράβους της προσωπικής φρουράς του Μιχαλολιάκου και στέλεχος της νεολαίας της οργάνωσης, ο Σωτήρης Δεβελέκος, ο οποίος την ημέρα των γενεθλίων του Χίτλερ (20 Απριλίου) έγραψε στο facebook το ακόλουθο ευχετήριο μήνυμα: 

Τα γενέθλια του Χίτλερ, δηλαδή, θα τα γιόρταζαν μετά από 16 μέρες, ήτοι στις 6 Μαΐου, τη μέρα των εκλογών που θα έμπαινε η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Το "88", για όσους δεν έχουν μάθει ακόμα τη νεοναζιστική "αριθμολογία", είναι ο συμβολισμός του ναζιστικού χαιρετισμού "Heil Hitler". 

Η πιο σημαντική επέτειος ωστόσο για τους Έλληνες νοσταλγούς του τρίτου Ράιχ παραμένει η 30^η Ιανουαρίου, δηλαδή η επέτειος ανάθεσης της καγκελαρίας στην κυβέρνηση συνασπισμού NSDAP και συντηρητικών εθνικιστών υπό την εξουσία του Χίτλερ (αποτέλεσμα της πλάνης των δεύτερων ότι θα καταφέρουν έτσι να ελέγξουν ή και να εξευμενίσουν την εξουσιαστική μανία των εθνικοσοσιαλιστών).

Ο Γκαίμπελς περιέγραψε στο ημερολόγιό του τον ενθουσιασμό που επικρατούσε εκείνη τη μέρα μεταξύ των οπαδών του κόμματος:

«Είναι σαν όνειρο σχεδόν. Η Wilhelmstrasse μας ανήκει. Ο Φύρερ εργάζεται ήδη στην καγκελαρία του Ράιχ. Στεκόμαστε στο παράθυρο και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνούν στη λάμψη των φώτων, των δαδών που κρατούν, μπροστά στον γηραιό πρόεδρο του Ράιχ και αναφωνούν και εξωτερικεύουν το ευχαριστώ και τη χαρά τους.
Και κατόπιν αρχίζει η λαμπαδηφορία. Ατέλειωτη, απέραντη από τις 7 η ώρα ως τη 1 μετά τα μεσάνυκτα βαδίζουν τα πλήθη προ της καγκελαρίας. Άνδρες ταγμάτων εφόδου και ασφαλείας, νεολαία του Χίτλερ, λαός, άνδρες, γυναίκες, πατέρες που σηκώνουν τα παιδιά τους στα χέρια προς το παράθυρο του Φύρερ. Ένας απερίγραπτος αλαλαγμός. Εκατό χιλιάδες και εκατό χιλιάδες περνούν με αιώνιο όμοιο βήμα κάτω από τα παράθυρα. Είναι το ξεκίνημα του έθνους! Η Γερμανία ξύπνησε».

Δάδες, λαμπαδηφορίες, μυστικισμός, ομοιόμορφο βήμα… Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Φυσικά, είναι η περιγραφή των παρελάσεων που μιμείται σε κάθε ευκαιρία το χρυσαυγίτικο κοπάδι. 

Λαμπαδηδρομία στη χρυσαυγίτικη επέτειο των Ιμίων

Λαμπαδηδρομία προς τιμήν του νέου καγκελάριου Αδόλφου Χίτλερ, το βράδυ της 30 Ιανουαρίου του 1933 

(Wilhelmstrasse, Βερολίνο)

Η χρυσαυγίτικη επέτειος των Ιμίων

Όσο κι αν ο φανατισμένος όχλος που φαντασιώνεται ότι κατάγεται απευθείας από τον Μεγαλέξαντρο υστερεί συγκριτικά με τις εικόνες απόλυτης πειθαρχίας των ναζιστικών παρελάσεων, οι ομοιότητες είναι προφανείς. Και πρώτη και καλύτερη, η ημερομηνία που έχουν επιλέξει οι νεοναζί για να πραγματοποιούν το ετήσιο σόου τους.

Έτσι, ανάμεσα στις τελευταίες μέρες του Γενάρη και τις πρώτες μέρες του Φλεβάρη, η οργάνωση πραγματοποιεί εδώ και 16 χρόνια την παρέλασή της στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Η πρόφαση για την ετήσια πανελλήνια συνάθροιση της ναζιστικής Ακροδεξιάς είναι το θερμό επεισόδιο που συνέβη το 1996 μεταξύ ελληνικού και τουρκικού κράτους στις βραχονησίδες Ίμια, που κόστισε τη ζωή σε τρεις αξιωματικούς του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Και αν όμως δεν είχε συμβεί το επεισόδιο εκείνο ανοιχτά της Καλύμνου επί διακυβέρνησης Σημίτη, οι νεοναζί θα έπρεπε να το «ανακαλύψουν». Η κρίση των Ιμίων στάθηκε πολύ απλά η αφορμή, από τη μια για την καπηλεία μιας τραγωδίας, που παραλίγο να εξελιχθεί σε «χρυσορυχείο» για τους πολεμόχαρους των δύο χωρών, και από την άλλη για το «ταίριασμα» με τη μεγάλη επέτειο των απανταχού ναζιστών, που τόσο μεθυστικά περιγράφει ο Γκαίμπελς πιο πάνω.

Με λίγα λόγια, αυτό που το νεοναζιστικό μόρφωμα αποκαλεί «επέτειο μνήμης για τα Ίμια» είναι απλά το φανταχτερό περιτύλιγμα για μια ακόμη μάζωξη μίσους που καταλήγει κάθε χρονιά σε ρατσιστικά πογκρόμ, σε τραμπουκισμούς και μαχαιρώματα μεταναστών, «αναρχοάπλυτων» και κάθε λογής «διαφορετικών» από αφιονισμένα μπουλούκια νεοναζιστών, πάντα υπό τα στραβά μάτια της αγαπημένης τους αστυνομίας.

Η φετινή συνάθροιση των χρυσαυγιτών συμπίπτει με δυο νέα δεδομένα: τη συμπλήρωση «στρογγυλού» αριθμού 80 χρόνων από την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ και την πρώτη επέτειο όπου η συμμορία θα κάνει επίδειξη δύναμης ως κοινοβουλευτικό πλέον κόμμα. Δεν ξέρουμε πώς θα γιορτάσει φέτος το ναζιστικό κοπάδι τη φαντασίωση της ανάληψης της καγκελαρίας, πάντως ο μεγαλομανής αρχιτσοπάνης τους έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πανευτυχής, αφού η χρεοκοπία του συστήματος που τόσα χρόνια τον έτρεφε, του δίνει έστω και προσωρινά την ψευδαίσθηση της δικαίωσης.

Πώς θα "τιμήσει" ο Μιχαλολιάκος την αγαπημένη του εθνική επέτειο στη φετινή σύναξη "για τα Ίμια";

Πιθανόν να εκφωνήσει έναν ακόμη λαϊκιστικό καταγγελτικό λόγο διανθισμένο με χιτλερικά τσιτάτα, από αυτά που "κλείνουν το μάτι" στους μυημένους ότι η οργάνωση παραμένει συνεπής στην ίδια ιδεολογική ρότα που χάραξε εξαρχής.
Ίσως να απευθύνει και καμιά από εκείνες τις «αρχαιοελληνικές» χαιρετούρες, επενδύοντας στα μοναδικά πράγματα που γνωρίζει ότι εξιτάρουν τα media: ανοιχτή πρόκληση και εντυπωσιασμός.
Ίσως πάλι συνοδέψει τη χαιρετούρα του με καμιά παρόμοια ατάκα για τα "καθαρά χέρια που δεν έχουν κλέψει" (αλλά "αν χρειαστεί τα λερώνουν"), από εκείνες που το Πρώτο Θέμα λατρεύει να αναδημοσιεύει στα εξώφυλλά του.


Όποια κι αν είναι όμως τα φετινά πυροτεχνήματα του Μιχαλολιάκου, καλό είναι να ανατρέχουμε ξανά και ξανά στο βίντεο που είδαμε στην αρχή.

Η σκοτεινή και παρανοϊκή έκφραση μίσους που αποτυπώνεται στο πρόσωπο του φυρερίσκου, αλλά και κάθε μισάνθρωπου φασίστα όταν απαγγέλλει το ναζιστικό ύμνο, είναι η εικόνα από το μέλλον που κάποιοι επιθυμούν για την κοινωνία μας. 



Είναι το πρόσωπο του τέρατος που δεν πρέπει ποτέ να συνηθίσουμε.

πηγή: JUNGLE-Report