ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΊΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ . -
Η ΔΙΚΉ ΜΑΣ ?
Ένα κείμενο που θέλει να μιλήσει για όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια και που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να ξεκινάει με την διαπίστωση της βαθιάς κρίσης που έχει απλωθεί σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, υγειονομικό, ενεργειακό, πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.α.. Όμως είναι τόσα πολλά τα χρόνια που βιώνουμε πάσης λογής κρίσεις που πλέον η κρίση είναι κανονικότητα και το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μόνιμο.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην βγαίνει στην δημοσιότητα και μια μελέτη - έρευνα στην χώρα μας και να μην επιβεβαιώνει αυτό που βιώνουμε και γνωρίζουμε πολύ καλά οι περισσότεροι ότι δλδ τα χρήματα τελειώνουν αρκετές μέρες πριν βγεί ο μήνας, το super market έγινε πιο ακριβό απ το φαρμακείο, το να ανοίγουμε το φάκελο λογ/μου ρεύματος φέρνει τρόμο, τα καύσιμα έκαναν την βόλτα με το αυτοκίνητο μια μακρινή ανάμνηση, η θέρμανση για τον χειμώνα είναι ένας άλυτος γρίφος. Έτσι όταν μαθαίνουμε απο επίσημες πηγές πως μέχρι και το 60% του μισθού φεύγει για σίτιση και στέγαση και μάλιστα τα περισσότερα χρήματα τα δίνουν το φτωχότερο 20% των νοικοκυριών (ΕΛΣΤΑΤ) , πως το 37% των νοικοκυριών ζουν με λιγότερα απο 10000 € τον χρόνο και πως στα μισά σπίτια υπάρχει τουλάχιστον ένας άνεργος, πράγμα που επιβεβαιώνει πως αυτά είναι κάτω απο το όριο της φτώχειας (ΓΣΕΒΕ). Πως το 10% των παιδιών στην χώρα μας αντιμετωπίζουν στέρηση τροφής στο σπίτι τους και το 46% έλλειψη ορισμένων αγαθών (ΟΟΣΑ) , πως το ¼ του πληθυσμού κατέχει το μισό διαθέσιμο εθνικό εισόδημα και μάλιστα με αυξητικές τάσεις, εντείνοντας επομένως στο μέλλον και την φτωχοποίηση και την ανισότητα. Όταν μαθαίνουμε απο τις έρευνες διεθνών οργανισμών πως έχουμε σαν χώρα μία απ’τις χειρότερες θέσεις σε ακρίβεια, σε μισθούς και συντάξεις, σε εργασιακά δικαιώματα, αλλά και σε θέματα δημοκρατίας και ελευθερίας, όλα αυτά λοιπόν δεν κάνουν κάτι άλλο απο την καταγραφή της επιδείνωσης της ζωής μας και της δραματικής κατάστασης που έχουμε περιέλθει. Πλέον όλοι μας νοιώθοντας στο πετσί μας πλέον το ζοφερό παρόν αλλά και μέλλον που επιφυλάσσουν σε εμάς και στα παιδιά μας, αναρωτιόμαστε αν υπάρχει εν τέλει τρόπος διαφυγής.
Ποια είναι όμως η στάση των κυβερνώντων σ’αυτό το μαύρο σκηνικό που μας κυκλώνει? Σε επίπεδο προπαγάνδας βλέπουμε πλήθος στελεχών να μιλούν για ανάπτυξη για επενδύσεις, για άλματα που κάνει η χώρα, ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλύτερα και άλλα σουρεαλιστικά. Κι αν κάποια προβληματάκια εμφανίζονται, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι : η κλιματική αλλαγή, η πανδημία, ο πόλεμος, οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, ο Χατζηπετρής. Σε επίπεδο πράξεων φυσικά συνεχίζεται αδιάκοπα η ιδεοληπτική εξυπηρέτηση με κάθε τρόπο των συμφερόντων της παρασιτικής ολιγαρχίας, στην εργασία με την διάλυση των δικαιωμάτων και των προνομίων, στην παιδεία με την άοκνη προσπάθεια να σπρώξουν όλο και περισσότερους μαθητές και φοιτητές στους ιδιώτες, στην υγεία με την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και την αύξηση του κόστους για φάρμακα και υπηρεσίες στους πολίτες, στον πολιτισμό με την μετατροπή του σε προϊόν για κατανάλωση. Τα μέτρα κατά της ακρίβειας περιλαμβάνουν την γενναία επιδότηση για τους μεγαλοκαρχαρίες και τα ψίχουλα για τον λαό, τα παρακάλια (!) για συγκράτηση τιμών στους μεγάλους και το μαχαίρι όποτε χρειάστηκε για μισθούς και συντάξεις στους μικρούς, και φυσικά την απερίγραπτη μπαρουφολογία στην δικαιολόγηση για τη μη λήψη πιο δραστικών μέτρων στήριξης στα νοικοκυριά (Φόρος καυσίμων, ΦΠΑ κλπ). Τέλος μη μπορώντας να λησμονήσουν τις ρίζες τους, ο αυταρχισμός και η αντιδημοκρατικότητα είναι στην ημερήσια διάταξη, με την υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό, την καταστολή σε όποιον διαμαρτύρεται, τον έλεγχο των ΜΜΕ, παρακολουθήσεις και υποκλοπές, παρακράτος και διαφθορά, όλα να συγκροτούν την “άριστη” εποχή μας. Βέβαια αν και όλα αυτά κρύβουν απο πίσω τους την απανθρωπιά και την ανηθικότητα των κυβερνώντων και παρόλο που η αμείλικτη καθημερινότητα μας συντρίβει και δεν μασκαρεύεται με τίποτα απο πολιτικούς σαλτιμπάγκους, ούτε και οι ίδιοι δεν μπορούν να πιστέψουν αυτήν την παθητικότητα και την μοιρολατρία που χαρακτηρίζει πλέον τις λαϊκές τάξεις. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό?
Η απάντηση σ’αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι μοναδική, όπως δεν είναι ποτέ για τα μεγάλα και δύσκολα ερωτήματα. Ξεκινώντας, θα θυμίσουμε την ιστοριούλα με τον τεράστιο ελέφαντα που ήταν δεμένος με ένα μικρό σχοινάκι και όμως δεν έκανε τίποτα για να απελευθερωθεί, γιατί απλά είχε αυτά τα δεσμά απο μικρή ηλικία. Έτσι και ο λαός δείχνει να αγνοεί την τεράστια δύναμη που έχει να αλλάζει την ίδια την ιστορία, και επίσης δείχνει να πιστεύει, εσφαλμένα, “πως τα καθεστώτα είναι πανίσχυρα και πανέξυπνα” . Ποια σχοινιά τον εμποδίζουν πλέον να προχωρήσει σε πράξεις? Σ’ αυτή “την απάντηση στο γεγονός της γέννησης” ? Σίγουρα κάποια απο αυτά τα σχοινιά είναι της πανίσχυρης προπαγάνδας, που πρέπει πάση θυσία να πεισθεί ο λαός πως η σημερινή “πραγματικότητα έχει το προνόμιο”, πως δλδ δεν υπάρχει εναλλακτική και αφού απέτυχαν όλες οι προσπάθειες στο παρελθόν για κάτι διαφορετικό, δεν αξίζει να το ψάχνουμε πλέον. Κάποια είναι της αλλοτρίωσης, όπου ένα σύστημα αναλαμβάνει να τον μετατρέψει (τον λαό-κοινωνία) απο σύνολο σε μονάδες ανταγωνιστικές, που βλέπει κάθε μία τις υπόλοιπες ως εμπόδιο στην ευτυχία της, ή στο συμφέρον της, ή στην ταυτότητά της, και άρα να οδηγείται στην αντικοινωνικότητα. Κάποια είναι τα σχοινιά της αμάθειας και της λησμονιάς, όπου “η απαξίωση των αξιών” αναγεννά φρικαλέα φαντάσματα του παρελθόντος όπως ο φασισμός, ενώ οδηγεί στην ανευθυνότητα και στο να ζούμε μόνο για το παρόν αδιαφορώντας για το οτιδήποτε. Κάποια είναι απο “το μειλίχιο τέρας” του ναρκισσισμού και του ατομικισμού, όπου μέσω της μαζικής κουλτούρας εκτρέφονται απο τον καταναλωτισμό και τον χυδαίο υλισμό, ένα αφήγημα που λατρεύει η νεοδεξιά και προσπαθεί να δελεάσει τον καθένα με έναν ελκυστικό τρόπο ζωής που οδηγεί στην ίδια την “απώλεια της συνείδησης”. Ένα τρόπο ζωής που απεχθάνεται τις δυσκολίες, τα βάσανα, τον μόχθο και οποιαδήποτε αρνητικότητα, όλα αυτά δλδ που απαιτεί η λατρεία της ελευθερίας και της αυτονομίας και όχι της εξουσίας και της εθελοδουλίας, και όλα αυτά που οδηγούν στην κοινοτικοποίηση, στην ενσυναίσθηση, στην υπευθυνότητα και στην νοηματοδότηση της ζωής. Όπως ακριβώς γίνεται και με τα παραμύθια της χαλιμάς για επιτυχημένες ιστορίες νεοπλουτισμού που δήθεν ο καθένας μπορεί να ζήσει, η γνωστή σε όλους κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, που οδηγεί στην σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά οι επαγγελματίες πολιτικοί-κυνηγοί ψήφων και χρησιμοποιούν αφειδώς στην τέχνη της εξαπάτησης και της εξαγοράς, μια και όσο περισσότερο σκληρή είναι η ζωή κάποιου, και όσο πιο πολύ επικρατεί ο φόβος, τόσο περισσότερο ευκολόπιστος είναι στο ψέμμα και στους μύθους, και αυτός τελικά είναι και ο λόγος που μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρνείται την ίδια την πραγματικότητα και αποδέχεται λόγους μισανθρωπικούς και ανορθολογικούς.
Συμπολίτες μας, πρέπει να κάνουμε μια παληκαριά, πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά, πρέπει επιτέλους να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, πρέπει να κόψουμε τα σχοινιά. Πρέπει να βρεθούμε, να συναντηθούμε, να αναγνωριστούμε και να κατανοηθούμε, να αποφασίσουμε εμείς, ισότημα και ελεύθερα τι θέλουμε να πράξουμε και πως μπορούμε να κινηθούμε απο εδώ και στο εξής. Ξέρουμε ότι οι εκλογές και η εναλλαγή κομμάτων και προσώπων δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, ή αν προτιμάτε, δεν επαρκούν απο μόνα τους να φέρουν την αλλαγή που επιθυμούμε στις ζωές μας. Θα επανέλθουμε σύντομα … ….
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΠΑ # ΓΙΩΤΑ
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου